Ankara Şiiri - Osman Kadir Kutlu

Beton karası kaldırımlarını yağmurlar yıkadığında sevdim seni
Kar taneleri asfalttan cepkenindeki ayıpları örttüğünde sevdim.

En güzel şarkılarını yeryüzünün en soğuk olduğu zaman söylerdin
Mahmur sesini dinlerdim kuru gürültüler sessizliğini kıskanana kadar.
Senin en çok bu suskun halini sevdim.

Ayaküstü bi kahvaltının ardından ayaklarımın altına alırdım engebeli yollarını
1038'le yarışan minibüs şoförüne inat ayakta kalmayı başarırdım.
Genel Kurmay kavşağında 'bi zahmet çökelim' sesini duyduğumda sevdim seni.

Senden uzakta geçti günlerim, farklı bi iklimde, Beytepe'de
Günün yorgunluğunu bir bardak çayda eritmeye çalıştım.
Kulağımda müzik, cebimde altyazılı bir film, sana döndüm hep yine.
Evin en dağınık yerinde mısır patlatıp,dostlarla dolduğum akşamlarını;
Yastıksız, yorgansız, yataksız uyuduğum gecelerini sevdim senin.

Omzumdaki ağrıyla kahvaltı hazırlamaya yeltenirdik
Mutfağın kapısında ev arkadaşımın umursamazlığı karşılardı bizi.
'Kollarım açılır' diye kandırarak kendimi girişirdim bulaşığa.
Özenle hazırlanmış simetrik bir kahvaltının ardından;
Gurbet arkadaşlarım çaylarını keyifle yudumladığı zaman sevdim seni.

Sana şiir yazanlar seni sevdiklerinden mi yazıyorlar sanıyorsun?
Ya bir alışamamışlıktan ya da anlaşamamışlıktan bahsediyor her şiir.
Annem Ankara'lı olmasaydı ben de bilirdim ya sana diyeceklerimi...
Ama olsun, sana alışamasam da, seninle anlaşamasam da sevdim seni.
Beni adam eden gurbetini, seni bana sevdiren insanlarını sevdim.
Caddelerini arşınladığım,ayazlarında akşamladığım dostlarımı sevdim.
Sevdim işte, öyle annem kızacak falan diye de değil.

2007 ankara