Ankara 1 Şiiri - Devrim Ulusoy

ANKARA ( 1 ), DEVRİM ULUSOY

O gittiğiniz gün vardı ya Ankara’ya,
İşte o günden beri sevmiyorum Ankara’yı.
Seni benden zalimce almıştı.
Bir fidanı toprağından söküp koparmıştı.
Aşkımızı hiç umursamamıştı bile.
Gittiğin o günden beri,
Yorgun ve mutsuzum.
Geçen yazdığım mektubumda anlatmıştım.
O gün Ankara’ya olan kini mide yazmıştım,
Büyük punto harflerle.
Seni çok özlüyorum sevgilim.
Aslında sensiz yaşamıyorum desem,
Yerinde bir söz olacak sanırım.
Sıcacık ellerini özlüyorum,
Buranın buz gibi havasında.
Biliyorum Ankara’da çok soğuk.
Sende benim ellerimi özlüyormusun?
Geçen gün,
Birlikte gezdiğimiz sevda sokağından geçtim.
Oturduğumuz yerlere baktım.
Hep birbirimize sarılıp kahve içtiğimiz,
O kafenin yanından da geçtim,
Hatıralarım canlansın diye.
Benim içine düştüğüm havuza bakıp,
İlk önce güldüm.
Sonra oturup dakikalarca ağladım,
Sensiz olamadığımı bir kez daha anladım.
Gittiğimiz kafede,
Bizim yerimizde iki sevgili vardı.
Onlara bakınca kendimizi düşündüm biraz.
Hemen karşıdaki çiçekçi vardı ya,
Oraya koşup bir gül aldım,
Ve o oturan iki sevgiliye verdim.
Hafiften gözyaşlarımla.
Bir cümle söyleyip ayrıldım yanlarından.
Gözünüzden bile sakının birbirinizi.
O zaman aşkın kıymetini anlayacaksınız.
Ve o zaman mutlu ve güzel günlere yelken açacaksınız.
Eve geri döndüm sonra.
Ev kalabalıktı insanlar ağlıyordu.
İlk önce bir şey anlamamıştım,
İçeri girdiğimde anladım her şeyin bittiğini.
Dünyalardan çok sevdiğim,
Annemi kaybetmiştim senin ardından.
Bütün bir günün acısının üstüne,
Asla alışamayacağım bir acıda eklemiştim.
Şimdi hem sensizim hem annemsiz.
Senin gittiğin günden bu yana sadece ağlıyorum.
Bir de Ankara’ya lanet okuyorum.
Yalnızlıkla çok iyi dostuz artık.
Biliyormusun o beni hiç yalnız bırakmıyor.

DEVRİM ULUSOY