Anka’nın Doğuşu Şiiri - Ömer Yücekaya 2

Şair şöyle demiş:
-Hayatımdan şiiri çıkarın, geriye bir şey kalmaz*
Oysa…
Benim hayatımdan şiiri çıkarsalar
geride
kör bir karanlığın içinde ışıldayan bir yıldız gibi
sen kalıyorsun.
Öyle güzel…
Öyle ulaşılmaz…

Ama seni çıkardıkları an
geriye
kurumuş bir nehrin yaslı ağıdı,
yanmış bir ormanın isli kokusu,
yıkılmış bir dağın tozlu hüznü kalır.
Mavisini yitirmiş bir gökyüzü gibi
gri’leş’irim.

Bir anlık eksikliğin bile
eksiltir ömrümü.
Söndürür damarlarımdaki ateşi.
Soğuk bir mezar taşına döner tenim
Bakışlarımda ölü köpek bakışı…
Sırrını yitirmiş aynalar gibi
hissiz’leş’irim

Sen…
Kılcallarımda akan gizli kanım
duyulmayan çığlığım
görülmeyen gölgem
gözlerimin ferinde
mavi bir ışık gibi dönüp duran
sonsuz bir evrensin.

Yokluğun…
geceleri yıldız külleri düşürür avuçlarıma.
Uykularım bohçasını alır kaçar
Zifir sabahlara uyanıp
flu bir güneşin altında
kuru bir çalı gibi savrulurum.

Ama sen varsan…
ıslak toprakta uyuyan bir tohum gibi
yeniden filizlenir ömrüm.
Bozkır melodileri sesime ses verir
bozlak olur
çınlarım kulaklarında.

Küllerine can gelen bir Anka gibi
gövdemde
yeni bir yaşam başlar.
Her nefes alışta
yıkılmış bir katedral gibi
kendi enkazımdan ağır ağır yükselir
adının yankısına kanat çırparak
senli bir gökyüzüne uçarım.

-----------*ü-y-o----------