Anka kuşu Misali Şiiri - Zeynep Yiğit

İçimde fırtınalar kopuyor,
Sanki o fırtınada kaybolacakmışım gibi,
Sanki yönümü yörüngemi kaybetmişim.

Kalbimdeki tufanı dillendirmekten korkuyorum,
Bir hiçken hiçliğe düşmekten korkuyorum,
Bu dünyada mülteci olduğumu unutuyorum.
Sahi benim gibi kaç kişi unutuyor öyle,

Nefes almanın bir sebebi olduğunu unutur mu insan? unutmaz.
Bunun bilincinde olmak.
Hayata sımsıkı sarılmak değil midir?
İnsanı, insan. yapan güçlü olması değil midir.

 
Güçlü olmak yoruyor demeyiz.
Çünkü güçlü olmak için sebeplerimiz vardır,
Kimisi yavrusu, için güçlüdür.
Kimisi Annesi, Babası, için.

O kadar çok örnekler vardır ki.
Bittim tükendim dediğin anda sevdiklerin aklına gelir.
Sevdiklerin için içindeki fısıltıları, çığlıkları, yönlendirirsin.
Taki yönünü bulana dek.

Bittim tükendim kül oldum dedikten sonra, Anka kuşu misali, küllerinden yeniden doğana dek.
Kül olmak kolaydır mühim olan tekrar küllerin'den doğmaktır.

Herkes kendi fırtınalarını yaşar.
İçindeki çığlıkları ise sadece fısıltılı bir yoruldum tek olur.