Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ne güzel satırlar bunlar sevgili şairem .Şahsen bir öğretmen olarak çok gurur duydum ve efkarlandım aynı zamanda gözyaşlarımıda tutamadım.Kaleminiz daim olsun sevgili dostum daim olsun.Sayfalarınızdan ayrılırken sevgi ve dostluğumu bırakıyorum size, başarılarınızında devamını diliyorum.
Allah bizlere bir tek harf öğreten öğretmeni ihya etsin. Saygılar.
Bir öğretmenin bacısından alabileceği en güzel hediye yürek sesidir.ben de öğretmenelre sunulan bu harika yürek sesi için teşekkürlerimi sunuyorum.Kalemin ve kelamın daim ola bacım.
******Saygı değer sevgili Bacım FERİDE; ,Gönül kaleminden dizler su olmuş akmış, çağlayan olmuş çağlamış, Sevgiyi, Vefayı, güzellikleri adeta nakş- etmişsiniz , her yönüyle muhteşem bir eser .İşte Anadolu ozanının farkı bu , toplumun değerlerine dil uzatıldı mı karşısındakine hemen tepkisini koyar ve alır eline kalemi olduğu gibi dizelere yansıtır ,Sevgili Bacım duyarlı yüreğine emeğine sağlık tadı tuzu yerinde şiir gibi şiir okudum., O Güzel HAK’ o güçlü kalemini daim ilhamını bol eylesin tam puan ekleyerek gönülden kutlarım .her şeyin güzel olması dileğimle kalbi sevgi ve saygılarımı sunarım.Allaha emanet olun selam ve saygılarımla*****Aşık Korhani/Kanber ORHAN
ETRAFINI AYDINLATTIKÇA TÜKENEN BİR MUM.
TEŞEKKÜRLER, TEBRİKLER.
Şiirde tanımlanan;kimliği ile övünç duyduğum ;ilerici,vatansever,aydınlanmacı tüm mesekteşlarımı bu anlamlı günde selamlıyorum.
Öğretmenliği yüreğinde büyüterek şiirine getiren ve en öz'den değerbilirlik duygularını okurlarıyla paylaşan Değerli Kardeşim Feride BEKTAŞ'a bir öğretmen olarak teşekkür ediyorum.
Bütün meslek yaşamı boyunca şiirdeki içerikle örtüşen edimleri gerçekleştirerek sonsuzluğa göçen öğretmenleri ;Büyük Önder Atatürk'ü; O'nun eğitim emekçilerini saygıyla anıyorum.
Erdemle.
Bir muallim ilmini iki türlü vermeli
Madde ile manadan iyisini dermeli
Muhabbeti sunarak kötüsünü yermeli
İki kanat takarak uçurmalı ÖĞRETMEN
Madde ile manalar iki kanat gibidir.
Dünya ile ukbanın tatlı esen yelidir.
Bu dünyada terakki ancak bunlar iledir,
İşte böyle olmalı tam mükemmel ÖĞRETMEN.
Yalnız maddi olursa, faidesiz bilgiler,
Manevi yönü olsa, gelişecek sevgiler,
Tok olmadı insanlar, dünyaları yediler,
Terbiyeyi vermezse mes'ul olur ÖĞRETMEN
Efendim kusuruma bakmayın
hemen aklıma bunlar geldi söyledim,
haddı aştım beni bağışlayın TEBRİKLER
Saygıyla selamlarım.
Bedri Tahir Adaklı
Bu anlamlı günde yine anlamlı şiirinizden dolayı kutlarım sizi . Selam ve sevgilerimle.
CANİ GÖNÜLDEN KUTLARIM FERİDE ABLAM . SİZİN ŞAHSINIZDA TÜM ÖĞRETMENLERİMİZİ KUTLUYORUM. SAĞOLUN VAR OLUN. TAM PUAN AZERİDEN
Bir öğretmen olarak çizdiğiniz profili çok iyi tanıyorum ben. 'Keşke ben olsam' diyorum da şöyle bir baktığımda, bu güzel ifadeleri kendimde bulamıyorum.
Yine de övünüyorum. Ben olmasam da benim hocam; 'Hocaların Hocası' Abuzer HOCAM!... Çünkü günümüz öğretmenlerinden -benim tanıdıklarım içerisinde- bu portreye uyan tek kişi o!...
Teşekkür ederim bu güzel şiir için; yüreğiniz dert görmesin.
'Öğret mene
Öğret mene.
Men köle öğretmene.
Öğretmen ki bir mumdur
Erirken aydınlatır.
İşte o aydınlığı
Her zaman öğret mene!...'
Selam ve saygıyla...
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta