Anka Kuşu Şiiri - Saffet Akkaya Sancak

Parmaklarımı ağzıma götürüp,
İnce bir ıslık çaldım...
Anka kuşu geldi,
Kaf dağının ötesinden,
Tül tül kanatlarını çırparak.

Gözleri buğulu,
Gözleri nemli,
Gözleri ışıl ışıl...

Hadi dedim, gidelim...
Vur beni sırtına,
Dağların yakut, nehirlerin gözyaşı olduğu,
Masal dünyasına gidelim...
Ab-ı hayat göllerinde yüzüp,
Cehennem küllerini savuralım rüzgârlara,
Kızıl kızıl...
Hadi anka kuşu,
Sar beni sırtına, gidelim...

Bilirim, her beklendiğinde gelmezsin,
Naz edersin ılgıt ılgıt...
Yansa da yüreğin ateşlere,
Dayanırsın zümrüt zümrüt,
Korunu içinde tutan yüce bir volkan gibi,
Sabırlı ve mağrur,
Ama solarcasına...

Taa ki, hasret damla damla süzülüp de,
Bir yol bulana kadar...
Ve özlem bir menekşe olup yerleşene dek,
Dudağının kıvrımlarına...

Sonra gelirsin ya pencereme bir sabah,
İpek kanatların rengârenk,
Ve kızıl yelelerini mavi rüzgârlara vererek...
Hadi anka kuşu al beni,
Mesafesiz çöllere ve zamansız hallere,
Bizim gibi iki sevgili gerek...

Gak dediğinde su,
Guk dediğinde et...
Eğer kalmazsa takatın,
Eğer düşerse ipek kanatların iplik iplik,
Ve solarsa gül yüzün,
Söz olsun sana,
Kanımı su, bedenimi et olarak al benden...

Gıkım çıkmaz,
Yeter ki aşk inmesin,
Asılı yüreğinden...

(Ankara-Kasım 2010)