Anka Kuşu Şiiri - Yalçın Doğan

Bir külün artakalan en son kısmını oluşturuyor olsak da,

Biz Anka kuşu olup, o küllerden yeniden doğacağız.

Gitmenin ve kalmanın hesabını yapmadan,

Hiçbir güçlüğün ardına sığınmadan,

Susmanın hesabını soracağız…

Aldırma, nasılsa bu bizim öykümüz, bizim hikâyemiz.

Ve bu bizim gidecek olduğumuz yolumuz.

Ölümden korkmuyorum, ya da yarı yolda ölmekten korkuyorum.

Üzülmenden ağlamandan korkuyorum.

Düşünemiyorum koca dünya da bensizlikle nasıl baş edeceğini,

Aklıma bile getirmek istemiyorum.

Seni yok saydığımda ise, sığdıramıyorum kendimi dünyaya,

Alaşağı oluyorum, soluksuz nefessiz.

Birileri güneşimi çalıyor önce, sonrasında yıldızlarımı,

Gözlerimdeki ışıltıyı,

Ve yüreğimdeki umudu…

Tutamıyorum artık kendimi,

Atlamak istiyorum dipsiz bir uçurumdan sensizliğe,

Düşmek, hep düşmek istiyorum.

Bir boşlukta sonsuzluğa uçmak istiyorum.

Yapamıyorum ve gözlerimi açıyorum yine yeniden,

Sen varsın ben varım.

Ve halen bizim öykümüz devam ediyor.

Ve biz öykümüzü yaşıyoruz.

Bir kere daha adı belli olmayan canavarlarla savaşmak zorunda kalıyoruz.

*

Belki en hüzünlü melodi yakışıyordu bu öyküye,

Ama içinde umudun berrak kokusu vardı.

Ve yaşamın tadı…

*

Bir yoldu bu çıktığımız sen ve ben yani iki kişilik,

Dur duraksız gittiğimiz.

Sonu görünen ya da görünmeyen belki hiç bilinmeyen,

Hiç bitmeyecek olan bir yol.

Ama zamanı gelmişti artık yol ayrımının,

Ya da birleşmeliydi iki ayrı yolda gittiğimiz bu yol…

Sence de öyle değil mi?

Bitmeli artık bu yol, ulaşmalı bir durağa kavuşmadan son durağa.