Sanki; ufacık bir damlanın içindeyim,
bütün duymamam gerekenleri duyuyor,görmemem gerekenleri görüyorum
ama soluğumda çıkamayan en cılız sesi duyuramıyorum.
Saplandı bir kere, çıkmıyor içimdeki bitmeyen asi hüzün..
Dünyanın öbür ucuna da gitsem
kurtulmak istesem de ebediyyen
gelip en derinden sarsmayı nasıl başarıyorsun?
yolu kaybetmişken gelip nasıl buluyor sancıların?
Bildiğim zaman,kendimi kurtardığımda senden
eşi benzeri olmayan nehirler gibi
bu dünyada yerim neresi bilmeden
akacağım sessizce, kaybolan olsam da kabülümdür
en azından,kurtulma ihtimali daha yüksektir..
-Gelip,yaptığım bütün taşları yerle bir ettiğin doğrudur evet
öyle veya böyle yaşıyorsun yerin mekanın belirsiz
ve evet; olsan da olmasan da,anımsamalarla inadına yaşıyoruz..
Ümidim ufacık zerre kadar olsa da büyütüyorum
Bir gün günışığına çıkarmak için
Düşen son kızıl yaprakları biriktiriyorum
Korkmadan,yorulmadan
Mevsimsiz, belirsiz baharlara..
Bir eflatun..
19 Ekim 2011-14:09 İzmir
Kayıt Tarihi : 1.11.2011 00:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
(Hikayesi değil,hayat gerçek ama görebilene) Akarken zalim zaman bir de unuttursa, yok'etse hala bir yerlerde saklanan varlığını,diyorum.. Duy demediğim hiçbir an, anı yok ama sesim de yok artık, sus'larım var artık biriktirdiğim delik ceplerimde.. Biraz solgunlar eğer elin değerse korkma, üşenme dil yarası kadardır etkisi ama derindir ki sen! çok iyi bilirsin nasıl yaralanır,yarılarsın ömrü bir çırpıda.. Öğrenemedim affet,kötü bir öğrenciyim ne de olsa.. af ola bir kere olsun.. Feyza 'muhurlu' (üstteki satırlar için dosta,sadece yorumum..dur) 31 Ekim 2011-02:33 İzmir
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!