Anımsamak Zamanı Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yüreğim yine kanına boyandı gurubun,
Batan güneş yine aklanlara boyadı içerimi,
Yüzümü, ellerimi,
Denizin kanı sıçradı yüzüme,
Göklerin kanı sıçradı,
Karasevdam yine acımadı yorgun bedenime;
Doğradı.

Yelkeni sönmüş sandal oldum enginlerde,
Gökle yer birleşip ufukta kesmiş yolumu,
Kırmış bir sevda elimi-kolumu,
Kırıp atmış küreklerimi,
Bir kendi bildiği yerlere sürüklemek için
Beni.

Yüreğime oturmayıp ne haltetsin özlem?
Sızlamayıp da ne haltetsin kemiklerim?
Yıllar yılı avunup durmaya çalıştım hayallerinle,
Hiç de böyle kavli karar etmemişken seninle.
Düşersin aklıma ağaçlara düşen yıldırımlarca,
Kendinden emin bir şekilde, ağırca,
Yakar yandırırsın düştüğün yeri,
Hem de
Akşam üzerleri.

Seni anımsatmayacak şey mi kaşdı evrende?
Başımdaki sevda yelleri,
Gözlerimden çiseleyen yağmur,
Şu ağaç, bu karanlık, şu nur,
Şu reçine kokan sarıçam ormanı,
Neyi görsem; neye baksam; anam-babam
Seni anımsamak
Zamanı.

(GÜVERCİN isimli Serbest Şiirler 'inden > 29-30/100)