İki Sevgilim Var Şiiri - Dinmez Er

Çok derin bir iç sızısı,
Zamanların kölesi,
Kendisinin yabancısı,
Onunla çoğalınca düşler,
Paramparça oluyor aynalar.

Gizemli gölgeler düşüyor peşine
Harap bahçenin boynunu büken gülleri
Perdeleri hüznün sarısına sığınmış
On beş numaralı kapı içine kapanmış
Anı fotoğraflarla çökmüş duvarlar
Yokluğuna sarılıyor açılan kollar

Ne kendisi biliyor, ne de bir başkası
Anıların kalıntıları arasında
Ne aradığını, ne düşündüğünü…
Kendine el gibi yabancı,
Zamanın kölesi olmuş adam.

Kutsal bir aziz yalnızlığıydı onun ki,
Daima karıştırıyordu bulanıktı belleği
Kendisi O’mu oluyordu,
O, kendisini nasıl algılıyordu.
Hendese kadar zor oluyordu çözmek.
Telaşlı, umutsuz ve öylesine,
Sımsıkı sarılmışçasına…

Ve aniden kasım patları doluyordu odalar
Bir kelebek ömrü kadar mıydı gelip geçen yaz
“Yaz dedi kaleme bu dizeyi yaz çağlasın”
Adamın dileğiydi, O’nsuz çektiklerini anlasın
Özlüyorsak şimdi eski yaz yağmurlarını
Toprak kokuları kadar kışkırtıcı O’nun kokusunu
Sonra içine düştüğü o uçsuz bucaksız boşluğu

“İki sevgilim var” diyordu adam,
Mavi-yeşil denizin çakan feneri Çeşme,
Ilıca’nın kumullarına uzanmış saçları yosun O!,.
Martılar, deniz kırlangıçları, karabataklar,
Akşamın serin kuytularına kanat açtılar.
Yankılanır Çeşmenin kumsallarında, sevda sözleri

Dinmez ER / Şiirleri / Çeşme / 2016. 07. 02 /