Anılarımı Ağlatan Ağıt Şiiri - Ferda Çal ...

Kendinden kaçarken kime saklanır insan?
Dermanı kendi iken kendine yasaklanır insan.
Bu esrarlı adımlar nereye?
Gidiyor gibiyim derin bir cendereye...
Bir damla umut bulabilmek için
Koşuyorum hayat çölünde,
Hasretle sarmalanmış bir kucak geçmiş ile...
Gözlerim yağıyor gökyüzüne,
Derdimi dinle saçlarımdaki şerha şerha kardan.
Çarelerim yuvarlanıyor hayatımdaki yardan
Ben halen medet umuyorum hayatımdaki yârdan
Derin bir aldanıştayım
Zira onun da farkı yoktur ağyardan.
Anladım,
Sığındığı her yere sığamazmış insan...
Ruhumun pencere önlerinde hatıralarım ağlıyor.
Zamanı ekemedim saksıya, koyamadım ruhumun pencerelerine.
Ne yazık!
Ne pencereleri kapatabildim
Ne de o pencerelerden bakabildim
Çünkü ben geçmişimin hem bekçisi
Hem de esiriydim...
İçimde cenazeler kalkıyor yüreğime,
Gözyaşımla yıkıyor hüzün denilen gassal.
Ağırlaşıyorum beni taşıyan bedene,
Anılarımdan dökülüyorum şimdilerime.
Çocukluğumdan çalıp da getirdiğim bir avuç umutla geliyorum sonra,
Avucumda yankı bulan gülüşler,
Nihavend misali dolaşıyor ruhumun sokaklarında.
Gönendim,
ama ağlıyorum avuçlarımda gördükçe marazlanmış aksimi
Ve hıçkırıklara karışıyor gülüşler,
Elemlere gömülüyor düşler.
Avuçlarımı döküyorum saçlarımın kırlarına,
Saçlarım parlıyor bu karanlıkta.
Sonra yakalayıp tutuyor yakamdan geçmişim;
Umutlarımı çocukluğuma geri veriyorum...
Ve kesiyorum kelimelerime ruhumu fısıldamayı
Çünkü inanmıyorum;
Anılarımın kapısını zorlayıp firarı bekleyen ruhumun
Kelimelerimde duracağına...