ANıLAR DA KALMAYALIM YAŞADIKLARIMIZI YAŞ ...

ANILARDA KALMAYALIM YAŞADIKLARIMIZI YAŞATALIM

Bazen çocukluk yıllarıma dönerim çocukluk anılarımı
hatırlar
daima düşünerek o anılarda sanki daha dünmüş gibi
çocukça yaşarım
bazen içimde anılarımızla coşar bu temiz çocukluk
elimizde kalan güzel yıllarımızla anılarımız
anılarımızla yaşarmak güzelmiş bende ufak tefek
yaramazlıkları olan o sevecen
yaramaz arkadaşlarımı güzel anımız olan anılarımızı
ara sıra da olsa hatırlarım
içimden hafifçe onlara gülümser ah keşke
hep çocuk kalsaydım koşup oynayabilseydim
keşkeler olmadan o dar ama çok şirin sevecen
sokaklarda yeniden çocukluk arkadaşlarımla
rahatça koşup tekrar oynasaydım diye düşününce
güzel çocukluk yıllarım olmuş derim o çocukluğum
nedense
benim hep gözlerimi nemlenir nerede kaldı şimdiki
çocukların çocukluğu
nerede bizim o mutlu çocukluğumuz nerede
aradaki fark çok fazla ama bizler hep mutluyduk
az olsa da alınanla verilenle hep yetinirdik
bizler gülmesini sevmesini hatta paylaşmayı bilirdik
kimsenin payını yemez gelince yesin diye saklardık
bence ah yıllar ah çocukluğum demek için haklıyız
bizim içimizde kalan özlem güzeldir bence mutlu
çocukluk bu olmalı
içten sevinçle sevgilerle aklımıza kalan çocukluk
anılarımız bile güzel
hala özlem var içimizde güzel olan hatırlanır dercesine
bizler mi eskide kaldık yoksa bizler mi çok mutlu olduk
o yıllarda içimiz hep huzur doluyduk neşemiz vardı
içimiz dışımız nedense birdi hep sevgi doluyduk
bölüşerek paylaşarak yenirdi her şey
ağaçlardan gülerek elimizle koparıp yediğimiz meyveler
arkadaşlarımızla bir lokmayı bile içten paylaştığımız
o masum çocukluk saf olan temiz yıllardan kalan bir kaç
güzel anılar
şimdi bakıyoruz çocuklarımız mutsuz umutsuz kavgacı
oyun bile oynamasını bilmeyen çocukluk var alınanla asla
yetinmeyen çocuklarımız var
birde alınanı beğenmeyen yoktan yonga çıkmayacağını
bilmeyen çocuklarımız var
bizler bırakın annemizin babamızın bizlere oyuncak almayı
istemezdik bile kumbaralarımız olurdu biriken paralarımızla
annemiz alırdı her şeyimizi bir bebek bile alamayanlar vardı
aramızda
büyüklerimiz ince yemeni veya bezleri bir araya toplar
sevimli bir bebek
yapmaya çalışılırdı bizler de yardımcı olurduk mutluda olunurdu
tüm çocukların tek sevinci ip top bebeklerdi ip olunca atladık
yakar top oynanırdı küçükler büyükleri seyreder öğrenirdik
şimdi düşünüyorum çocukluk güzel ama zamanımız da sanırım
insanlık çok çok önemli imiş dostluk komşuluk imece usulu yardım
edilirdi hasta olanı ziyaret eder ona çorba pişirilirdi hatta çocuklu ise
o komşunun çocuklarına da mutlaka mahalleden birileri bakardı
bence düşünürsek en önemlisi insanlığa değer verebilen
insanlık varmış komşuluk varmış
*
insanlara değer vermek alışkanlıklarımız arasında varmış
dahada önemlisi insanlık varmış insanca yaşamak varmış
o zaman insanlık ölmemişti birde çok güzel kapı komşuluğu vardı
öğlende veya gece çocukları vaktinde uyuturlardı çocuklar uyuyunca
annelerimiz ondan sonra çocukların uyumayanlar olurdu okul tatilse
onları da yanlarına alır kapı önünde veya bahçeleri olanların
çocukların büyükleri sessizce çocuklarla oynar annelerimizde kendi
aralarında çay içerek şakalaşır konuşur sohbetler ederlerdi yardım
edilecek kim varsa yardıma gidilirdi hamile olanın yardımına koşulurdu

şimdi bu komşuluklar yok belkide bizlerdeki bu çocukluk özleminden
çok belkide bunları anmamızın hatırlamamızın tek nedeni bence yalnız
bu güzel çocukluğumuzun tek özlemimiz bu olamaz diye düşünmeliyiz
özlem sadece bu değildir
ah birde üzülerek bunu anlayalım bunu da bilelim ki şimdi aramızda
uçurumlar olan anlaşılan yüksek gökdelen gibi binalarda duyarsızca
yaşayan komşusunu hiç arayamayan da şimdi bu apartmanlarda
toplu halde yaşayandır bunlar aynı binada olmalarına rağmen komşular
asla hiç kimse birbirini tanımazlar sakın adres bile sormayınız onlara
adres değil isimleri bile bilmezler
şimdi binalarla çevremiz sarılı ama ne yazık ki burada kimse
birbirini tanımaz
binalar hep birbirlerini tanımayan insancıklarla tıklım tıklım dolu
artık bahçeli o evlerde bunları yaşayamayanlar var evlerin hepsi
beton yığınına dönmüş komşuluk yok çocukluk yok sevgi yok
günaydın bile demeyi bilmeyenler çok anladığım komşuluk
ölmüş ondanda önemlisi hasta olsan ölüp kalsan arayan yok
anlayacağımız tek şey vardı onuda el birliğimizle bizler neden
niçin demeden en önemli olan insanlığımızı mı kaybediyoruz
yoksa kaybolmuş adı bile kalmayacak bir şeyimi özleyip arıyoruz
önce kendimizi sonrada bu insani yönlerimizi unutmamak için
sadece dürüstçe sorgulayalım belkide özlemimiz bu olabilir
yoksa insani yönümüzü kaybedebilme korkusundan mı acaba
çocukluğumuzu arıyoruz
ağlayacak durumda hatırlayıp o günlerimi yad ediyoruz
bakıyorum da şimdi büyüklerimize saygıyı sevgiyi hürmeti bile bilmeyen bilemeyen nesiller mi yetiştiriyoruz paylaşımı bilmeyen çocuklarımız
azla yetinmeyen elindeki ekmeğini bile paylaşamayacak duruma gelmiş
anlamsız boş bakışlı inançsız ama gösterişli maddi çıkar için yarışan
aç açık olana vurabilen komşusunun aç oluşuna aldırmayan bir
nesil asla var olamayacağını bilemiyorsa acınacak halimize mi
seviniyoruz diye düşünmekten kendimizi de alamıyoruz
hep almayı mı öğretiyoruz onlara
vermeyi bölüşmeyi sanırım hiç öğretemedik
geç kalmadan bunları çocuklarımıza çocuk yaştayken öğretmeliyiz
bunları öğretmeden çocuklarımızı hiç suçlayamayız önce
eğitelim önce öğrenelim sonra öğretelim
öğretilmeden öğrenemezler eğitilmeyen çocuklarımız suçsuzdur öğretinki
öğrensinler Dil din ayırt etmeden sevmesini öğrenelim ki çocuklarımıza da
öğretelim asil bir nesil yetişmesini sağlayalım ne verirsek onu alacaklarını
unutmayalım dindar ama kindar olmayan bir nesil yetiştirmemeyi öğrenmeliyiz ki öğretebilelim çocuklarımızı asla suçlamayalım
öğretilmeyen eğitilmeyen bir nesiller mi yetiştirmişiz acaba diye bir düşünelim
isterseniz insanca yaşatılan insanlar bile yok olacak çok yazık ki
ileride artık bizim elde insanlık hiç kalmamış mı diyeceğiz bu insanlığımızın
neslimi tükendi veya bizler mi tükettik diyeceğiz bunu dememek adına eğitelim vatan sevgisi vatanın bölünmez bir bütün olduğunu ve Atatürk ilkelerini
uygulayarak insanlığa saygı ve sevgi göstermelerini insanız insanca yaşatabileceğimiz güzel bilgili saygılı eğitimli sagısını sevgisini verebilecek güzel bir nesil yetişmesini sağlayalım en önemlisi ekmeğini yemeğini ve sevgisini paylaşabilen işte insanlık bu diyebileceğimiz bir insanlık var demek çok güzel olmalı azla yetinmeyen elindeki ekmeğini bile paylaşamayacak duruma gelmiş
anlamsız boş bakışlı inançsız ama gösterişli maddi çıkar için yarışan
aç açık olana vurabilen komşusunun aç oluşuna aldırmayan bir
nesil asla var olamayacağını bilemiyorsa acınacak halimize mi
seviniyoruz diye düşünmekten kendimizi de alamıyoruz
hep almayı mı öğretiyoruz onlara
vermeyi bölüşmeyi sanırım hiç öğretemedik
geç kalmadan bunları çocuklarımıza çocuk yaştayken öğretmeliyiz
bunları öğretmeden çocuklarımızı hiç suçlayamayız önce
eğitelim önce öğrenelim sonra öğretelim
öğretilmeden öğrenemezler eğitilmeyen çocuklarımız suçsuzdur öğretinki
öğrensinler Dil din ayırt etmeden sevmesini öğrenelim ki çocuklarımıza da
öğretelim asil bir nesil yetişmesini sağlayalım ne verirsek onu alacaklarını
unutmayalım dindar ama kindar olmayan bir nesil yetiştirmemeyi öğrenmeliyiz ki öğretebilelim çocuklarımızı asla suçlamayalım
öğretilmeyen eğitilmeyen bir nesiller mi yetiştirmişiz acaba diye bir düşünelim
isterseniz insanca yaşatılan insanlar bile yok olacak çok yazık ki
ileride artık bizim elde insanlık hiç kalmamış mı diyeceğiz bu insanlığımızın
neslimi tükendi veya bizler mi tükettik diyeceğiz
insanız insanca yaşatabileceğimiz güzel bir bilgili saygılı eğitimli
bir nesil diyebileceğimiz bir insanlık var demek çok güzel olmalı...

Reyhan Altaş