Anı XII Şiiri - Ekrem Bozkurt

-XXIII- Öleceksin

Çalıştığım sokağın çok ilginç bir sakini…
O yıllarda ellili yaşlardaydı tahmini.
Zannedersem, Coşkun mu neydi önemsiz, adı…
Tonton yüzlü şişmanca güleç bir ihtiyardı…
Gözlerinde mahcup bir ifadeyle dolaşır,
Bilmem hangi acıyı yüreğinde taşırdı…

Buraya kadar normal görünüyor, değil mi,
Başkaca kusuru yok zavallı ihtiyarın…
‘’Öleceksin nasılsa bugün, olmazsa yarın’’
Diye arkasından bağırsan delirirdi…

Yavaş adımlarıyla acıyı dolaştıran,
Amcayı sarıverir birden telaş heyecan,
Ok gibi fırlayarak değme atleti geçer,
Bir solukta yanında panik içinde, biter,
Koluna yalvararak usulca yapışırdı:
‘’Ölmeyeceğim dimi… n’olur ölme, de…bana;
Hadi benim bir tanem, iki gözüm, nur yüzlüm…
Semtime uğramıcak değil mi artık, ölüm…’’

Ne yapar ne ederdi senden bir söz alırdı
Yoksa zavallı kolun ellerinde kalırdı…
……………

İşte bu zaafını bilen tüm yumurcaklar
Hatta saçlı sakallı kazık kadar adamlar
‘’Öleceksinnn’’ diyerek hep alay ederlerdi.
_Şimdi utanıyorum bir kez ben bile yaptım…
Zavallı ihtiyarın kalbi duracak sandım…-

Hatta ölmemek için rüşvet bile verirdi
Ne çaylar, ne gazozlar… ne tatlılar yenirdi…
Bu yüzden mahallenin tüm piçleri semirdi…
………….

Şimdi düşünüyorum: zavallı ihtiyarın
Başına gelen olay çok acıydı besbelli.
Nasıl bir dert gelip de oturmuş ki yüreğe…
Ölümden korkar olmuş…psikolojik, panik…
Ölüme rüşvet bile vermek ister, üstelik…

İzmir-Eylül-2008