Anı Defteri Şiiri - Fahri Kumbul

bilmem hangi çınardan düşmüş
savrulup rüzgarda, cama konmuş
bir güz yaprağı bana bakıyor kızıl sarı
ben de ona, gayri ihtiyari…

röntgen filimi gibi inceliyorum geçirgen yüzünü
ince sapından ayrılmış akarsu gibi damarlarını
dokularını açmadan, rahatsız etmeden
hasta mı, ölü mü, bilmeden…

sonra düzensiz bir koşa düzüyorum:
‘taze düşmüş dalından beneksiz teni
anılarda hep kalasın diye yeni
verseydim lisedeki kıza seni’

sarsılıyorum ansızın ve devam ediyorum…
‘ey sararmış yaprak
ben ey çorak toprak
yaklaşmakta olduğumuz durak
değil bize çok ırak
bırak boş hayalleri, bırak’

tuttum evini yolunu, yalpalayarak.