Anı 1983 Şiiri - Bülent Albayrak

Hayatta herkesin bir hikayesi vardı. Bazıları için, bunu anlatmak için 50-60 yılı, bazıları içinse yaşamlarının tamamını sığdırdıkarı 13 yılı. Eğer birisi çıkıp, bu hikayeyi anlatmazsa bedeniyle
birlikte yaşadıkları unutulup gidecektir. Size anlatmak istediğim kişi abim Nami'dir.
İlkokulun bitişiyle birlikte, Karaköy iskelesinde gazete bayiinde çalışan amcamın oğluyla
birlikte işe başlamıştı. O dönem içerisinde amcamın oğlundan etkilenerek koyu bir Fenerbahçe taraftarı olmuştur. Bir süre sonra mahallemizde bulunan tanıdık bir hemşehrimizin mağazasında tezgahtarlık öğrenmek için çalışmaya başlamıştı. Haftalığını aldığı zaman, eve manav ve bakkaldan alışveriş yapardı. Bana aldığı çikolatayı vermek için
en çok sevdiği şarkı olan, Seni yakacaklar benim yerine nağmeleriyle beni uyandırırdı. Öğlenleri eve sandviç almak için gelirdi. 13 Ağustos cumartesi günü ben uyanmıştım
Bahçeye çıktığımda annem ile Babannem yorgan kaplıyordu. Ogün öğlen abim sandviç için gelmemişti. Annem 17.00 civarı
-Börek yapayım, Nami acıkmıştır. Dedi.
Saat 19.00 olmuş, ve abim gelmemişti. Mağazaya bakmaya gittiğimizde, Murat sineması olan yazlık sinema civarına tahsilata gittiğini, henüz dönmediğini söylediler. Annemle hemen murat sinemasının bulunduğu bölgeye gittik. Etrafa bakındık, fakat göremedik. Sinemanın içine girmek için izin aldık. Karanlıkta oturanların yüzüne bakarak, kısık sesle
- Nami! Nami! diye sesleniyorduk. İçinde bulunduğumuz çaresizliği bilmeyen izleyiciler, hem söylenip, hemde İlyas Salman filmine kahkahalarla gülüyorlardı. Sinemadan çıkarak
mağazaya döndüğümüzde, aldığımız haberle annem olduğu yere yıkılıp, feryatla ağlamaya
başlayınca içimizdeki korkunun yersiz olmadığını anlamıştım. Fakat ne olduğunu tam bilmiyordum. Sonrasında çevredekiler annemi hastaneye götürmüşlerdi. Annem abime
müdahele eden doktorla görüşmek isteyince, bu sağlanmıştı. Doktor anneme,
-Oğlunuz geldiğinde, iç kanaması vardı. Biraz konuştum. Kimin, kimsen varmı? Oğlum
dediğimde.
-Yok amca. Bir annem, birde küçük kardeşim var. Demişti.
Sonrasında doktor anneme,
-Kızım her şey yapıldı, fakat kurtaramadık.diye söylemiş. Günlerce süren annemin feryatlarından sonra olay yerine gittiğimizde, görgü tanıkları kaldırımda giden abime
ekmek arabası içinde şakalaşan ve gazete okuyan kişiler bulunduğunu ve bu aracın
abime vurduğunu söylemişlerdi. Annemle başbaşa kalan ben, akşamları annemin
iş çıkışı Karacaahmet mezarlığına giderdik. Muhtemelen saat 17.30 civarı gibi ve
mevsim kış başlangıcı gibiydi. Abimin en çok sevdiği yiyecek olan kokareç ve Pepsiyi
mezar taşına bırakırdık. Mezarlıktan korkan ben, orada durmak isteyen annemi zorlukla ikna
ederdim. Çocukluğunu yaşamamış abime, bu dünyadan selam olsun, kabri nurla dolsun.