Anı 1978 Şiiri - Bülent Albayrak

Kanser olan babamın ağrılarının en yoğun olduğu zamanlardı. Artık hastaneler yapacak bir şey olmadığını söylüyor ve gönderiyorlardı. Ekim ayının yirmidokuzu, gökyüzü kara bulutlarla kaplıydı. Yağmur İnce ince yağmaya başlamışdı. Oyun oynadığımız boş arsanın bir kısmında yağmur suları göllenmiş, ben ve birkaç arkadaşım arsa içinde bulduğumuz eski bir hamur yoğurma teknesi ile su birikintisi üzerinde kayıkçılık oynuyorduk.
Yoldan geçen komşumuz Tahir ağabeylere ait minibüsü gördüm.
İçinde annem, babam ve Tahir abinin eşi vardı. Koşarak minibüsün arkasından
gittiğimde, babamın adeta eriyen, çocuk gibi kalmış bedenini kucaklarında gördüm. Annem feryat edip ağlıyor ve komşular teselli ediyordu.
- ‘Takdiri ilahi, Allah çocuklarına ömür versin’ diye.
Ben ve abim durumun tam farkında değildik. O gecenin sabahında evimize gelen ve bahçemizde toplanan insanlar, acımaklı gözlerle bize bakıyordu.
Bahçedeki dört tane ağaç çarşafla kaplanmıştı. İçeride babamı yıkadıklarını
öğrenmişdik. İki adet iskemle üzerine konmuş adının tabut olduğunu öğrendiğimiz şeye meraklı gözlerle bakıp ne işe yaradığını anlamaya çalışıyorduk. Birkaç saat sonra içine babamızın konduğunu ve üzerine yeşil
bir örtü örtülerek uğurladığımız babamla birlikte, ne işe yaradığını öğrenmiştik.
İşte bu yüzdendirki 29 Ekim Cumhuriyet bayramının benim için birkaç anlamı
vardır.

‘Devamı gelecek’