Anemon Şiiri - Ayşe Zelal Kırıcı

Elimde yeşeren bulut kümeleriydi.
Bilirdim, sonsuzluğun ufkuna saplanan halat misali.
Lanetiydi adımın gölgesinde gizlenen güzelliğimin.
Zehiriydi gözlerimden akan kırmızılığın.

Ellerinin arasından kayan odunların alevi
harlıyor.
Kıymık dolmuş, çirkine dokunmayan ellerim.
Rüzgar hasret duyduğu sıcağa akarken
Tırnaklarım pınarlarımı kamçılarken
Bencillik edip de
Yeşerme Anemon.

Kalmadı eskimden bir eser.
Bitap düştü, yitirdi canlılığını çehrem.
Bahar dersin, yalvarışların esiri.
Bir ağaç kabuğundan sualsiz, davetsiz dirilişi...
Koptu mu bilmem, sessiz bir feryat.
Ritim tutmuş kanımla buluşan bulutlar.
Derinlikleri amansız bir sükûta bulandı.
Oldu mu bilmem, çığlıklarım haberci.

Tozlu raflarında yankısı soğrulmuş.
bir vakit benim olan serinliklerde.
Düşüncelerim çöllerimde kavrulmuş
Ihlamur çiçeğinin ağır tebessümüyle.
Ahenklerimi boğulduğum denizlerine hapsettin.
Yalın oldum, hiçliklerde...
Her anı silinmiş bir vaktin içinde kaybolan...
Hamle yapacak dermanım kalmadı.
Bir hayalet gibi ışığı gözleyen köşe başlarında,
Bende yok olan köklerini bulurum
Anemon.