Androslu Kadın Şiiri - Mine Özdemirtaş

Köpüklerle sevişmekten
yorgun düşerken deniz
parmak uçların hep
el örgüsü dokunuşlar taşırdı ya
tenimde pervasız
gülümserdi o anda gözlerinde
sönmeyen iki yıldız

Şimdi-Andros’ta hatıran bir sanrı
bir serap gibi capcanlı
ama onu yad eden……… yapayalnız

Gökyüzünü saçlarımın üstünden
çektin çekeli
iyice açıldı iki palmiyenin arası
hamaksız - salıncaksız
Ayaklarım çift-tekil-sürü
yürü-yürü
Bitmiyor - uzadı kumsalımız

Çakıl taşlarının uykuya daldığı gecelerde
devasa basıyor üstüme karanlık, ıpıssız
ses arıyorum ey vefasız
Islığınla şenlendirdiğin bu sahilde artık
yengeçlerin sahte korkusu bile yankısız

Hain bakan pusulalar
sarhoş gösteriyor iskelenin yerini/
Mum karanlığında suskun oturuyor barınak
Bütün sandallarda ihanete hazır
kocaman birer delik/üstelik -
körfezin esmer dibinde
sen gibi bakıyor yosunlar

Yokluğunu çıkarmak için dalıyorum
Yırtık ağlarda takılıp kalıyor
batık paletim

Sonu yok..öyle bir iflas ki hasretin
faturası her şafakta
yeniden çıkıyor bu meretin

Hangi nefesinle
silinip gittiyse kaşla göz arası
kayalıklardan mercanlara kadar uzanan
bize dair o iz
suyla doldukça kum yatağında ki
sahipsiz boy ölçülerimiz
her balığa bir pul borçlanıyorum bilesin

Müflisim/yazık ki uzlaşmasız sancılar
zamana ait oyunlar
ve varissiz bir mirastan
ibaret kalacak
Andros’a benzeyen bütün adalar

Uykusuz/kabus/yanaklarım tuz - gözlerim yanıyor

Tütün dumanı değil inan / biraz üşüdüm ve
ay yansıyor yüzüme