Andrea Doria Şiiri - Erdal Ceyhan

Zaman fıkarası bir şair gezip duruyor
Acele acele kapıları çalıp kaçıyor,işi o
Kime deli desem benden akıllı çıkıyor
Sonunda bana ders veriyor okula gidip
Kimse kimseye hesap veremez oldu.

İşte bir bilet öğleden sonra matinesine
Zaten bu sinema yarın kapanacak
Çabuk, acele edin, kaçaklar var okuldan
Nereye gittiklerini bilmiyorlar, sadece
Bakıyorlar pencerelere, filan,öyle
Gelip geçen kuşlara laf atıyorlar,
Ayıp ama yapıyorlar, elimden bir şey
Gelmiyor,söylüyorum anlamıyorlar.

Seninle bu geminin miçosu olacaktık
Hani uzun denizlere açılıp, fark atacaktık
Güneşin aslında batıdan doğduğunu
Söyleyip anlatıp, dalga geçecektik
Fakat kim dinler,kim anlar varakı
Mihri vefayı; kimse anlamaz,boşuna
Gemiler hep gelip gidecek Ramazan yok
Yine gemiyi kaçırdı, belki meyhanede
Uyumuştur; kimbilir, o hep böyledir
Onu tanıyan tanır, Oktay’ın arkadaşıdır.

Sokaklardan ne toplanır işte onu topluyoruz
Ceplerimize sokuyoruz, mücevher taşları
Gülay’a götürüyoruz, gözlerini açıyor
Ben böyle şey görmedim deyip,yalvarıyor
Oysa her şey sahte, adlarımız bile
Kendi adımızı bile unuttuk, Müjdat’mı ne?
İşte oteller,lokantalar,festivaller kenti
Her şey bitiyor, yeniden başlıyor hayat
Denizlerden toplanmıyor gemiler
Ama göklerde yüzen kayıkları alıyoruz
Böylece herkes sarhoşken, batıyoruz.