VATAN SATHI EĞİTİM BİRLİĞİ ve VATAN SATHI EĞİTİM DİRLİĞİ İÇİN DÜŞÜNEN DUYARLILIKLAR; İNSANIN BİREYSEL KAZANIMINA ODAKLI OLACAK ŞEKİLDE BAŞARILARA MOTİVE OLMALIDIR! . ŞAHSİ KAZANIMIMIZI DÜŞÜNMEDİĞİMİZ İÇİN; EĞİTİMDE GÖNÜLLÜ İNSANLAR OLARAK ADANDIĞIMIZ İÇİN: HELALİNDEN BİR YAR ve EL EMEĞİMİZİN HAKKI OLAN ve de ÜRETEREK ELDE ETTİĞİMİZ MADDİ KAZANIM KADAR BİR BİRİKİMİMİZ OLABİLİR, Diye Düşünüyorum! .
Bu Arada; KİTAP YAZARAK, OKUYUCUSUYLA İLETİŞİM KURAN SAYGIDEĞER ÖĞRETMENLERİMİZİN, DÜŞÜNCELERLE GEÇİRDİĞİ ZAMANIN VERİMLİLİĞİ OLAN KİTAPLARIN SATIŞINDAN ELDE EDİLEN MADDİ KAZANIMLAR, KİTABI YAZAN DEĞERLİ ÖĞRETMENLERİMİZİN HÜR İRADE KARARI OLMALIDIR! . KİTAP KALEME ALMANIN HAK ETTİĞİ KAZANCI; SAYGIDEĞER BÜYÜKLERİM DAHA İYİ BİLİR! . Ben Sadece; KENDİMİN UYGULAYACAĞI YÖNTEMİ İFADE ETMEYE ÇABALADIM! . YANİ; KİTAP YAZARAK DEĞİL, ALIN TERİ DÖKEREK MADDİ KAZANCA ULAŞMALIYIM BEN! . KİTAP YAZARAK; MADDİ ve MANEVİ DESTEK SAĞLAMAYA ÇABALAYAN DEĞERLİ ÖĞRETMENLERİMİZİN HAKKINI YEMEMEK GEREKİR! .
DOSTLUĞUN TEBESSÜMÜ DAİMİ OLUVERSİN İNŞALLAH! .
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta