Andırın'ın Kızları Şiiri - Abbas Paksoy

Taze’si taze’dir, gönül yakar.
Bekârlar, göz’ünü kırpmadan bakar.
Yetmişlik dede’nin de, gönlü akar.
Sevecendir, Andırın'ın kızarı.

Goruk olmuşsa, koynundaki bağı.
Gelmiş ise, koca’ya gitme çağı.
O zaman, belli olmaz, sol’u sağ’ı.
Fır, fır döner, Andırın'ın kızları.

Ana’ya-Baba’ya, karşı duramaz.
Gönlünün sevdiğine, varamaz.
Bey’inin de, hatır’ını kıramaz.
Vefakârdır, Andırın'ın kızları.

Koca’ya karşı, olmaz hile’si.
Çektikçe, uzayıp gider çile’si.
Öğüdünü veren, koca nine’si.
Cefakârdır, Andırın'ın kızları.

Bazen deste, bazen odun götürür.
Ah çeke çeke, ömrünü bitirir.
Doğduğuna da, illallah getirir.
Çilekeştir, Andırın'ın kızları.

Paksoy'um acıyor, sefil haline.
Allah düşürmesin, elin el’ine.
Hiç acımazlar, gonca gül gelin’e.
Kederlidir, Andırın'ın kızları.