Son Mektubum Şiiri - Osman Söylemez

Ben bir yavuz değilim
Kırık bir vazonun çelimsiz toprağıyım
Susadıkça kök salarım sevgine
Ben unutulmaz değilim
Yıkık bir harabenin incinen anısıyım
Unutmayı bilmem, aşkı berduşlardan bilirim
Ben nasırlı hülyalarımın garip hamalıyım

Bazı serseri kaçışlarım oldu; korku sanma
Hep seni düşünmekten olsa gerek
Uzaklaşmak istedim, yürüdüm yalnızlığa
Böyleymiş alın yazım, neylesin felek
Ben Mecnun değilim
Ekmeğimi parçalar, şarabımı döker
Kimsesizliğimi alıp, çeker giderim

Ben bahar değilim
Alalade soğuk bir hazanın dipsiz ayazında
Hasretiyle sararan yaprağın ta kendisiyim
Ben vazgeçilmez değilim
Sokak lambalarında titreyen
Binlerce hüzmenin
En solgun, en cılız mavisiyim

N'olur görmeyeyim seni
Her zerrem sana vurgunken
Yine de saramayacağım üşüyen ellerini
N'olur görmeyeyim seni
Hatalarım birer birer vururken yüzüme
Utanırım şimdi; dön diyemem ki
N'olur görmeyeyim; belki unuturum seni

Ben dünlerin koparılan takvimiyim
Zamanda kaybolmuş
Yontulmuş bir mezar taşıyım
Bir yanımda ırmaklar akar
Diğer yanım çöllerde firari
Her serabında sayısız tövbe edip
Yalnız göklere secde ederim

Artık göremiyorum yıldızları
Yeryüzüne zifiri perdeler çekildi
Güneş dar ağacında sallanırken
Gönül yedi ikliminle küle gömüldü
Bir kahve bakışın vardı bir de o ılık gülüşün
Yıkayıp seni gözyaşımla
Ebedi sonsuzluğa uğurladım

Ruşene son ağıdım, son andımdır
Ukde kalmasın içimde; son satırlarım
Halimi düşünmesin, canı yanmasın
Şifa istemem ayrılığa
Eksik kalmasın son şiirim
Nasıl biterim bilmem ama
Eskiler seninle güzeldi bilirim