Andıkça O Günleri Arınıyorum Senden

beyaz ve derin bakardın
yanında kim var bilmek istercesine
gülüşün yüzünde gizlenirdi bir ayıp gibi
belli ki öpüşlerindeki kaçamaktı anlamın

önce soluklarımız karıştırdı geceyi
terlerimiz tenlerimizde yoruldu
gizledin içindeki sızıyı
tarifsiz ve sorulmayacak sorularla sakladın

yakınken aramızdan ışık sızmayacak kadar
usulca örttük ürkekliğimizi
istemesen de anlattı gözlerin yitikliğini
gömülüverdi tırnakların çocuk avuçlarına

sanki hiç yaşanmamışçasına o gün
yaralanmış ve kırık baktık hayata
parça parça dağılıp unutulmaya durdu anılar
anladık: “kısadır düşler, sürekli yaşanamaz”