Andaval Şiiri - Zülfikar İz

Bir dert var ki yüreğimde, söylemesem çatlarım,
Dinleyin beni lütfen, yoksa size patlarım,
Bir yığın tünedi, içimizde tam bir andaval,
Çoban çalıyor kaval, dinliyorlar aval aval.

Suratlarından belli yok ki, idrak, şuur, fikir.
Asla dillerinden çıkmaz, hiçbir hayırlı zikir.
Hepsi şımarık nefislerine kul olmuş şakşakçı,
Bellerine köle olmuş, acem kulu taktakçı.

Dünyaları olmuş hep, yalan dolan, riya kibir,
Makam ve mansıba kiralık akılları bir bir.
Sadece akılları mı, bedenleri de kirada,
Aradıkları huzur ise dolarda lirada...

Her biri bir köşede uyanık geçinen saflar,
Cahil halleriyle, hepsinde bilmiş bilmiş laflar.
Hallerine bak, bazıları satılmış kalemşör,
Bazıları ise ekranlarda sağır dilsiz kör...

Güç zehirlenmesi yaşarlar, sürüyle gezerler,
Onlardan olmayanları acımadan ezerler,
Hemen peşinizden gelsinler, yemleyin onları,
Halleriyle yalaka köpek gibidir sonları...

Asla sevmezler, okumuş ufku olan insanı,
Sorgulamasınlar, geçmişi, geleceği anı.
Onlar için nesil, eşşeğin arkasında deve,
Böylesi andavallar, cahil nesillere gebe.

Gün gelirde "ZÜLFİKAR bize demedi" demeyin,
Sakın bu andavalların tokatını yemeyin,
Dünya bataklığına çekip, arkadan bakarlar,
Bırakın dünyayı, ahiretinizi yakarlar...