And Olsunki Şiiri - İsmet Zeren

And olsun ki
Zehir zakkum olduğunda mutluluk
Gece bir çizgi gibi indiğinde ansızın
İçkiler çözdüğünde dilimde ki kelepçeyi
Anız yangınlarında türkü söylemek için
Sokaklarda ve basma perdeli evlerde
Kadın kadına erkek erkeğe yanlız kaldıklarında
Yaşam ve yaşam fukarası ihanetler
Geldiğinde cinlerin en belalısı her kavgada
Saçaklardan ve kucaklardan kızıl güllerle
Bana özgürlüğü ispoyonaj edenler
Dudaklarında gülümsemeyle
Ve gözlerinde küfürle boğuşanlar kadar
Bir rahlelik odun kadar dinimi kıskananlar
Ve beni İbrahim gibi beyninde yakanlar
And olsun ki konuşacağım bir gün

And olsun ki
Bulutları denizler indiren gözlerim
Bir kavağı dört mevsim yeşertecek kadar
Ve yirmi dört saat konuşturdukça biz
İnce bir çizgide yürüyenler
Ve sadece gökyüzünü görenler
İnecektir yere sevinçle şüphesiz
And olsun ki bu yalan değil

And olsun ki
Yeminlerini şekerle kavurup şerbetle besleyenler
Oldukça koynunuzda ve yatağınızda
Biz gurbette kalırız ve kalacağız
Daha...
İçimizdekini vermemize engel olanlar
Oldukça daha
Ne çember çeviririz sokaklarda
Ne türkü söyleriz düğünlerde
Bugün bu dakika ve daha şimdi yanınızdayken
Korku ve nüansları
Ne söylesek boş
Hoş
Ne söylediğimizi
Hiç duymadılar ya
Ama hadi neyse
And olsun ki duyacaklardır bir gün

And olsun ki bu kavga ve yalana baş kaldırış gerçek
Şehrin varoşlarında yağlanan göbekler
Ve uzayan sakallar/karanlık
Ve yeminler buz gibi dillerde bir anlık
Söylenen ve unutulan yeminler
Hiç ama hiç getirmez sanmayın giden yiğitleri
Ki onlar and olsun ki hep bizimledir...