And İçtim Anne Şiiri - Halil İbrahim Yaman

Uçuşurken penceremden kuşlar,
Koşarım, senden haber var diye.
Ama, boştur hep bu koşuşlar,
Bir kez dönüp bakmazlar bile.

Vurulmuş gibi başıma,
Kararır birden ufuklar.
Karışır toz toprağa,
Uçtu uçacak olur çatılar.

Kayalar vızıldar,
Dereler çağlar,
Sensiz bu yavru,
Sessiz sessiz ağlar.

Bugün de akşam oluyor,
Sensiz günün akşamı.
Güneş battı, Ay doğuyor,
Yine duymadın yalvarışımı.

Yavru kurtlar indi ovaya.
Yavru kuşlar sindi yuvaya.
Başladı ıssız dağlar,
Garip garip ulumaya.

Benim gibi yavrularsa,
Annelerinin kucağında,
Dalıp gittiler şimdi,
Tatlı, derin bir uykuya.

Ben mi? Ben de uyuyorum işte,
Denirse tabi, buna da uyumak!
Ah bir görebilsem seni düşte,
Anlatacağım halimi, ağlayarak!

Annesiz gönül, yıkık, virane!
And içtim, bekleyeceğim anne,
O dönülmeyen yolun başında,
Olsam da, elli, altmış yaşımda!

(Bizim Sevgi Bağları 11)