And Şiiri - Abdullah Artaç Arslan

Yaşının yanında ne ki benim yaşım,
Derdinin döngüsünde kaygılımı ki benim başım.
Sen devran edersin,
Ben cavlan olurum...
Umurunda mıyım,
Umursuyor musun beni.
Dağlarına bakınca korkar,
Mavi sularında coşar,
Gökyüzünün bulutlarında koşardım.
Yağmurunda sigaramı yakar,
Gecenin karanlığında sarhoşlaşırdım...
Bahar tadında yaşadığım aşklarım,
Şimdi artık SON
Bu damla süzülen kanlı,
Bilin ki; Bir daha mı asla! ! ! Diyen Artaç'ın andı.
Çıkıyorum dünya senden.
Devranın umurumda değil artık.
Sen misin yoksa ben miyim senden yaşlı.
Bu artık: AŞK YOK ANDI....
Gülleri koparmak yok dalından bundan sonra,
Zikretmek yok Allah adından gayrı.
Ne sevda,ne aşk,nede Leyla...
Tek kelime,tek hece;
ELVEDA..! ! !
Tevatüründe değil,
Tekamülünde artık yazgı.
Hayalde değil,yürekte-gerçekte sancı.
Ve bir MERHABA
Yeni tan,yeni gün,yeni bende
Aşksız zamanlara açtığım bu kapı,
Kimi kaçış desin,kimi yargı.
Ben bende kalıyorum.
Ey dünya,ey insanlar
Bilin ki bu artık Artaç'ın andı.
Çıkarıyorum üzerimden
Kerem'i,Mecnun'u,Ferhat'ı...
Şimdi bu devran,
Bu çavlan...
Dön artık dünya
Yaşınla dertli başınla
Bundan sonra ben ve yalnızca ben
Ben varım bu canımla...
Son nefes,
Son Kelime-i Şehadet'e kadar.
Bu benim canımın AND'ı..
And olsun ki elveda sana
Elveda AŞK..!
Yoksun bundan sonra,
Ne bu can nede bundan sonraki hayatımda...

Abdullah Artaç ARSLAN
16 Şubat 2004/Pazartesi