Ancelika Şiiri - Semih Tanrıver

Gözlerinin ayazı vururken kapılarıma
Kırbaçlarken camdan duvarlarımı sözlerin
Sevdan çıkıverdi avluya
Yürüdü vedanın eşiğine
Çıplak balkonumdan bir tümce uzattım
Tutunabilsin diye
Oysa inciler kondurdu yanaklarıma
Avunayım diye
Aldı başını gitti.
Durulmayan sularda
Geldiği kıyıları izleyip

Ardından rüzgar
Getiriverdi hırsızlama kokunu
Pencerenin pervazını yalayıp.
Hurda saat doğruyu gösteriyordu
Sensizlikti akrebin ucundaki
Paramparça zaman
Duvarın dibine uzanmış
Geçip gitmek bilmiyordu

Radyoda minik serçe
Küçüğüm daha çok küçüğüm dedi
Kalkanımı indirdi,
Yardı göğsümü
Şiirler doldurdu
Bizim yaşadığımızdı güya
Sonu mosmordu.
Soracaktım mazi?
Buruk akrep
Mahkûm
İnan darılmadım
Biraz sesinsizliğine...

Beyaz güller, beyaz duvar
Kızacaksın biliyorum
Beyaz çoraplar…
Binitimiz yıldızlardı beyaz
Bir şiirdi
Bir koydu
Firariyken sığınırdı arasıra
Gitti dönmedi sonra
Bir fırtına koptu
Yağmalandı
Öldü sahipsiz beyaz
Katran karası sonu

Kıvılcımını aldı giderken
Yüreğimin ortalık yerinden
Sigaramı yaktı
Çok kızmana rağmen.
Portreni çizdi dumanıyla
Başımı eğdim
Dayalıydı pencere
Aldırmadın uçup gittin
Kaldık,
Kor yanımda pas
Keskin yanımda kan
Saçlarında
Annesiz bir gece çocuğunun
Şefkatli elleri
Belli ki benden çok sevmiş seni

Ne iyi etinde gittin
Bak başka bir yetim sevdim
Derken
Bir sarmaşık dolanı verdi mısralarıma
Nefessiz kaldım
Kan ter içinde şair
uyanıverdim
düşten
yazdığım

Bir kız çocuğu sarılmıştı boynuma
Toprak gözlü üstelik çilli
Geceyi dolamış saçlarına
Tıpkı senin gibi
Cesaret, gelecek diyordu
Ancelika koydum adını
Nasılda severdin melek otlarını
Çıkıp balkona sokağı seyrettik
gecenin bir yarısı
Sırtına usulca bıraktım hırkanı
Bugünde hergün gibi dönüşünü bekledik
Meleklerle...