Ancak Kaderini Yaşıyor İnsan

Acılar yürekten kopup dile kadar geliyor
Ama söylenmiyor işte söylenemiyor
İçten içe yakıp duruyor
Unutmak kolay değil
Yaşadığım her gün mıh gibi karşıma dikiliyor
Yıllar geçse de
Her gün taze her gün sıcacık kanıyor
Bir soruda bir dünya gizlidir bazen
Sorma maziyi
Ben kanıyorum bırak başkası kanamasın…

Yanan benim tüten ben
Bunu herkes biliyor görüyor
Her gözde bir acıma duygusu
İnsanı her gün daha da yıkıyor…

Yaşananlar yaşandı ve bitti
Acısı yalnız bana miras
Yağmurlar ayazlar üşütmüyor artık
Yüreğim yanarken ruhum donuyor
Yaşamak diyoruz Azrail’in nöbetine
Farkında olmadan nefes nefes eriyor tükeniyorum…

Vazgeçtim hayatı zorlamaktan
Günahlarımın bedelini
Bana reva görülen cezanın kefaretini ödüyorum
Vazgeçtim planlar yapmaktan
Gördüm ki ne yaparsan yap
Ancak kaderini yaşıyor insan…

Dedim ya Azrail’in nöbetini tutuyoruz
Gelse ansızın tutsa elimden bir sevgili gibi
Alıp götürse kimse duymadan
Bir selâ bir namaz
Sonra acıların sonu o sonsuz huzur…

©
04- 08- 2017
05 : 11