Anaydı Ana Şiiri - Raşit Evşen

ANAANAYDI
Saçını okşayıp,yanağından öperken
Söylerken,ciğerlerimde soluk bırakmayan
Dil ucundan değil,taa derinden
Ağzımdan çıkan;benim anamdı,benim anam !
Uğurlarken beni başı dimdik,elleri kucağında
Göstermemek için gözlerinden akanları
Dimdik duruşuyla sanki bakmıyordu bana
O anaydı,ana köy meydanında çeşmenin yanında.
Yok demezdi acıktım diyene
Ekmek bohçasında ekmek olmasada.
Hemen doğranırdı pırasa soğan,ıspanak
Börekler yapılırdı sıcak,sıcak.
İster sür yufkana leğenden kaymak
İster dürüm yap pırasa,soğan
Eksik olmaz tabağında biber tuzu ,çökelek.
Yıllar geçse de çıkar mı tadı damaktan?
Yırtığımızı yamadı,söküğümüzü dikti
geceleri kalkıp kalkıp üzerimizi örttü
yüzümüzün eğriliğine dayanmazdı özü
Yavrum deyip bağrına basan ;anaydı,ana!
Ekmeğimi doldurur torbama çadırda ne varsa
Sürümü çıkarır ağıldan,gönderir karadağa
Kulakları çan seslerindedir akşam olunca
Yola çıkıp karşılayan anaydı ana!
Çadır yıkılınca benimle gelen
pırasa,marul tarlalarını meskHerkesi kucaklayan kahramandır o baba
en edinen,
Akşamları badem,ceviz kırarken elini kanatan,
Kendi yalınayak,beni giydirip okula yollayan
Anaydı,ana!
Baba yalnız çekip,çevirirdi evini
Kendi ekti,kendi devşirdi ekini,
Nasıl pişirdi aşını,ne ile doyurdu karnını?
Her cefaya katlandı baba kahramandı,kahraman!
Kahramanlar yalnız çeker yükünü,
Yorgunluğu kalmaz,silince terini,
Çevresinde görünce gülen yüzleri
07.11.2021.R.EVŞEN