Anaya yuvaya hasret Şiiri - Servet Balıbey

bir oda bir kaç kırık sandalyeyle döşeli
halısında tüm izler hayatın tüm kirleri
sandalyeler yıpranmış teki kırık diz çökmüş
bir inilti sessizlik anlatıyor bizleri

halıyı dokuyan el sanatkarın elleri
kıymetliydi süslerdi örterdi bu yerleri
üzerinde ufaklık adımlarıyla mazi
düşe kalka yürürdü tutunurdu elleri

bir yuva sıcaklığı yalnızlığında soğuk
anılara dokunur bir mazi burda donuk
herşey vakarla durur kımıldamak istemez
öyle bir dünya ki bu benim burda tek konuk

zaman durmuş yürümez gönlüm gitmek istemez
hatırlıyorum eski annem hoşgeldin demez
kokusundan eser yok babam bir çay istemez
gözyaşlarım bir yağmur elim silmek istemez

sıcaklık mı ey yuva yoksa tükenmişlik mi
anneme ulaşamam benim ki serzeniş mi
bir gülümseme cennet bir bakış cana değer
zili çalsa kapının annem çıkıp gelmez mi

hasret kaldım ey soba seni yakan anneme
babamla konuşurken dilimdeki titreme
mutfakta ki hoş koku sokakata ki gürültü
bu oda böyle kalsın ey zaman hiç elleme