Anatomisiz Namlu Şiiri - Harun Tolga Peker

Sokakta yürürken kendi kendime konuşurdum meğer adımı deli koymuşlar,
Oysa bilmiyorlardı seni düşündüğümü
Seninle konuştuğumu.
Onlar suçsuzdu
Çünkü ben aşıktım..

Oturur bazen resimlerinle konuşurdum
Sen hiç birşey söylemezdin, gülerdin hep
Söylediklerime..
Özellikle güldüğün resimlerine konuşurdum
Ağlardım ben,üzülürdün..
Tebessüm etmediğin hiçbir resimle konuşamazdım
Cesaretim yoktu
Korkaktım..
Çünkü elimde büyümemiş hayallerim vardı..

Baktığında insanın içini eriten asitli tenine dokunmak isterdim
Elma şekeri kokan parmaklarımla..

Camın buğusuna yazdığım adını kıskanan kuşları
Vurdum dün gece dörde çeyrek kala
Bir sigara yaktım heycandan
Özgürlüğü bekledim..
Gelip beni almanı bekledim anla işte..

Kıskanırım seni kuşlardan
Kıskanırım güneşin rengini aldığı saçlarından
Kıskanırım özgürlükten
Kıskanırım kaldırımlardan
Seni düşüncelerinden kıskanırım
Aldığın nefesi kıskanırım kadın..!

Adının başka dudaklardan çıkması demek
O ağıza bir silah namlusunun girmesi demektir.
Adın bir hayatı katil etmek
Bir hayatı öldürmek demektir..

Nasıl da mübarek birisin sen bayan?

Anla işte;
Ben ve cahil yüreğim sende kalmaya geldik
Birazda büyümemiş hayallerim var kapının eşiğine koyduğum
İçini ısıtmak istediğim nefesimi getirdim birde cebimde..

İzin verirseniz ben kalbinizde müebbet yemeye geldim...