Anatomik Park Şiiri - İsmet Can

Yaşım küçüktü
Babamın elini tuttum
Anatomik Park’a gelince
Çocukluğumu unuttum

Bindik sanal bir kanoya
Girdik koskoca bir ağızdan
Uzun bir dil gördüm
Geliyordu boğazdan

Sıralıydı otuz iki dişler
Yemek borusu, sürekli işler
Sızıyor, karbondioksit soluk borusundan
Kuruyor, tiroitte ki kirişler

Babam, başladı anlatmaya
’Oğlum, bak bu iskelet kemiği
Çatı derler buna
İnsanın sağlam direği’

İşte bu da kalbimiz
Dört odacıklıdır, kendisi
Kanı devir daim yapar
Hiç bitmez motorun benzini

Ciğerler filtredir
Pis havayı süzerler
İstenmeyen virüsler
Biraz bizi üzerler

Dolaştık, damarlarda
Tıpkı rafting misali
Kılcal kıllara, süründük
Vurdu başımıza, süpürge gibi

Taşlı arazi gibi
Beynimizin lopları
Bir o kadar da yumuşak
Tane tane topları

Çıktık, Anatomik Park’tan
İnceledim, insan derisini
Fazla ayrıntıya girmiyorum
Anlarsınız gerisini

’Son bir soru, babacığım
Bu makineyi kim tasarladı
Gereksiz bir şey yok Anatomik Park’ta
Bu hesaplamayı, dizaynı kim hazırladı

Şimdi beni iyi dinle, ey oğul
Yaşın küçük, şimdi bulamazsın cevabını
Biraz zaman lazım, büyü hele
Yetişkin olunca, anlatırlar devamını