Anarşik Arzularım Şiiri - Yunus Özkan

''Hayallerini zulalayıp altına...
Yastığıma sarılıp uyuyorum...''

Sadece uykusuz geçen gecelerin sabahında kaldı hasret
Uyku haline dönünce gözlerim, hükümsüz kalıyor sözlerin
Bilsen, gerçi ne değişecek ki öğrenme neler yaşattığını
Üzüleceğinden değil, hani arkanı dönüp gülmenden korkuyorum

Gece, yine sabahın ilk ışıklarına atarken beni
Yoksulluğun da kalkıp yatağa uzanmak istiyorum
Geceden kalma ışık hala açık, küllüğü boşaltmadım
Sen diye basmadım izmaritleri, güldürme beni...

Her çektiğim nefeste seni düşünüp dumanında resmettim
Peki; sen söyle, ne yapayım yani?
Alışmak istemediğim gidişine teslim mi olayım?
Hayatımı ellerine teslim etmişken, inandığım aşktan mı cayayım...

Kimliksizim...
Sökülüp atılmak istenen saklımın ihanetine yanıyorum
Sen! ! !
Yaralı bir serçe olarak gelmedin mi bana?
Sarmadım mı yaralarını
Ağlamadın mı geceler boyu omuzum da...
Vefa denen ibretlik yüzsüzlüğün de mi saklıydı?
Ne kadar haklıydı eş dost
Keserken seslerini ne kadar kördüm...

Şimdi kim kalkıp soğuk yatağı ısıtacak?
Kime sarılıp derin bir nefeste içime çekeceğim?
Kimin teninde kendimden geçeceğim?
Alışmışım kısa zamanda sana...

Gidişinin bilmem kaçıncı salisesi,
Bilemem kaçıncı hayal kırıklığı...
Bilmek istemediğim her şeyi gözüme gözüme sokuyorsun ya
Birde o koca koca gözlerini dikip gel bana...

Anarşik arzularımın sonsuz çukuru
Düşmekten yılmadığım gönlünün esaretindeyim...
Ne mecal kaldı dizlerimde, ne de gözlerim de fer
Bilseler kör bıçakla keserler seni ama bilmesinler...

Geceyi sana adadığım her günün sabahında beni bir an olsun düşün...
Hatırla ki! ! !
Son nefesimi vermediğimi bilesin...