Anarşi Yılları Şiiri - Hasan Özünal

Yıllardan anarşi yılları,
Günlerden ihtilal arifesiydi.
Sen bana faşist, satılmış, şeriatçı diyordun.
Ben sana bakıp acıyor, anlatamadıklarıma üzülüyordum.
Senin anlamamana da hayret ediyordum.
Sen bana düşman ben sana kindardım.
Yüzünün görülmemesi, selamın alınmaması gerekiyordu.

Ne ben satılmıştım, ne karıncayı incitmiş,
Allah'ın emirlerine uymaya çalışan kendi halinde biriydim.
Sen de bir yandan sofrandaki ekmeğin,
Bir yandan gelecekteki istikbalinin peşinde olman gerekiyordu.
Sana komünist, dinsiz, Vatan haini, Rusya’nın, Çin’in köpeği,
Katli vacip diyorlardı.
Ne sen vatan haini çıktın, ne Rusya’ya satıldın ne de Çin’e,
Ama senin arkadaşlarını katledenler, kral oldular, imparator oldular.
Onlar bitmez iştahları ile ha bire adam yiyorlardı.

Bu gün katledilmekten kurtulanlar herkes kadar vatansever,
Herkes kadar dindar,
Herkes kadar insan…

Ne oldu bize;
Vatan tehlikede değilken,
Millet mahvolmuş değilken,
Neydi bu olanlar.

Dün seni bana, beni sana kışkırtanlar bu gün dört taraftan itleri kışkırtıyor,
Etnik, dini, ahlaki ekonomik ve siyasi yollardan yine
Seni bana, beni sana düşman etmeye kalkıyorlar.

Bastığımız toprak, senin, benim dedelerimizin kanı ile sulandı.
Senin yediğin ekmek benim, benim yediğim ekmek senin alın terinle kazanıldı,
Vatan elden giderse, ne sen sen, ne ben ben oluruz.
O zaman geçmişte yaşadıklarımızdan ibret alıp
BİZ olmalıyız.