50’li yılların ilk yarısı.
Misket oynayan biz çocuklar, gökyüzünden gelen bir sesle başımızı yukarı kaldırıyoruz.
Bir tayyareden (ki; o zamanlar ‘uçak’ telaffuz edilmiyordu,) yavaş yavaş bir şeyler dökülüyor.
Şaşkınlığı geçen az iri çocuklar, hafif esen rüzgârın ilçe dışına sürüklediği bu bilinmediklerin düşebileceği yerlere koşuyorlar. Tayyare, ilçenin batısından doğusuna uçuyor ve yüzlerce şey yere süzülmeye devam ediyor.
Gidenler, güneşin batmasına yakın döndü. Üç tanesi elindekini kokluyor, sonra mutlu bir şekilde derin nefes alıyordu. Her birine koşuşturduk. Bu insana mutluluk veren koku neydi ki?
Tamamını Oku
inanılmaz keyifle okudum saygılarımla uzun aradan sonra merhaba hocam:))) yaşamaya devam cala kalem
Yazılarının içinde paraşütle dolaşmak gerekiyor. Harikasın.
Harikasınız yazılarınızla, düş ve duygularınızla...Ustasınız kaleminizle, çok imreniyorum size ve Tanrı'ya dua ediyorum:'ne olur Allah'ım elim kalem tutsun, duygularım dillensin, selle, sular gibi aksın ve sayfa sayfa yazılar çıksın kalemimden...Umutla bekliyorum hala...Her günümü yarına bırakarak...Sağlık ve mutluluk dileklerimle...Bu arada geçen gün yeni bir şiiriniz vardı sayfanızda; okudum ve en az üç kez kaydettim ama almadı bugün tekrar deneyeceğim...Huzur ve sağlık dostunuz olsun...
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta