Anamın Vedası Şiiri - Zeynep Betül Güngör

Analar bir başka sever yavruyu
Avutur, susturur geceler boyu
Sabırlı, vakarlı, yumuşak huylu
Sevilir, özlenir bir ömür boyu

Sen benim hercaim, kardelenimdin
Rüzgardan incinsen esmesin derdim.
Sen gülünce bende hep güler idim
Gözyaşın gözünden akmasın derdim

Gül kokan bedeninden ruhun ayrıldı şimdi
Bizler ağlarken sensiz sen gülümsedin belki
Dilinde dua ile yaşadın melek gibi
Vuslatın hasretiyle yaşanır mı bilmemki? ...

Bir şiir gibi, bir masal gibi
Her gidiş gibi son veda şimdi
Anamın hayatta bu son demiydi,
Düştü evimize ayrılığın ateşi

Sevemem hiç kimseyi ömrümce senin gibi
Bir başkaydı anamın şefkati, merhameti
On üç evladınada bir ömür verdi
Sabır ile geçirdi uykusuz geceleri

Sararıp soldu yüzün, çöktü içime hüzün
Sonbahar mevsiminde bir yaprak olup düştün
Ayrılıkların sonu budur bilirim gülüm
Hayatın son seferi, senide buldu ölüm

Beyazlar içinde gelin misali;
Hakk'a koşan ruhun saftı, temizdi
Şimdi başka diyarda bu sessiz gemi,
Tükenmez hasretle özledim seni

Bir ses geliyor işte, bu senin selan
Yatıyor odada uzanmış anam
Son defa yanımda şimdi bedenin
Küstürdün dünyaya dinmez hasretim

Anasız hangi omuza koyulur başım
Bu gidişle oldu, her mevsim kışım
Annem dinmez benim sessiz çığlığım
Senin için söylenir tüm dualarım

Bilirim dönmezsin artık geriye
Sensiz bu hayat şimdi hep gece
Biter mi sanırsın, anam bu çile?
Gözümden silinmez hayalin bile.