Anamaya Şiiri - Yaşar Doğan

yıllar her şeyi aşındırsa da
kaldırıp gözkapaklarını
kıyamıyorum gözbebeklerine bakamaya
Anamaya

ya yanarsam
ya yakarsa beni
tanrıya bakamayan
Musa’nın gözleri gibi
gözlerimi gözlerine kapatıyorum

yıllar artık yorgun bir iftira
kalleş bir kurşun
ruhsuz bir tuz gibi yaramda
beni şaşırtmasa da

kıyamıyorum artık
kıyamıyorum Anamaya
sensiz gitmeye
kendi ellerimle yazdığım
üçlü trejektuarların
üçlü trajedisine Anamaya
bu gözlerle
senden uzaklarda uyumaya

ben uzandım
sen kalk
yaralarımdan tuzları yıka
canımdan kurşunu çıkar dişlerinle
kanımı öpsün dudakların

ama ne olur
göz kapaklarımı kaldırıp bakma
göz bebeklerime
bakınca özüme
belki Musa’nın gözleri gibi
yanarsın Tura dağında

belki her şey bir daha asla
kendini bulamayacak kadar
sır olur da gider Anamaya

üryan her öpüşme
köprülerini kaybeden paniklerin
depreşmesinde çığlığı kopmamış
isyanlara yanarız sonsuz acılarda
Birbirimize

ne olur nasıl gidersem gideyim
sırtını bana dönme Anamaya
dayanamamam sensizliğine
peşimden hemen gel

Yaşar Doğan / Lolan / 28/0605