Anam Sizi Affetmez Şiiri - Celal Odabaş

Kısa künyem; şehit Mehmet, Cudi Dağı’ndan.
Pusuda kör bir kurşun delip geçti bağrımdan.

Sarılıp, göğsümdeki Ay-yıldız’lı bayrağa,
Ana kucağı gibi, düştüm kara toprağa.

Vatan oldu toprak, kanımızla sulandı,
Tabutumuz omuzlarda memlekete yollandı.

Acı vermiyor bana bedenimdeki yaram.
Başucumda ağlıyor, zavallı garip anam.

Yüreğindeki ateş gözyaşını kurutmuş.
Sanki şehit anası olduğunu unutmuş.

Yalnız değilim anam bu kutsal yolculukta.
Alanyalı Ahmet de yanımdaki tabutta.

Askere de birlikte gelmiştik onunla biz;
Şahadette de Cennette de aynı tertibiz.

Cudi Dağı’ndan biz buraya dağıtım olduk.
Gelip yemyeşil bir vadide karargâh kurduk.

Meyve bahçeleri içinde buz gibi sular,
Tarifi imkânsız, ebedî bir hayat sundular.

Senin de yerin hazır benim yanı başımda.
Anam, nurdan bir taç giyeceksin başına.

Ne olursun üzülme, ağlama güzel anam.
Sen ağladıkça bak nasıl kanıyor yaram.

Demedin mi yollarken kulağıma eğilip;
“Sütüm helaldir oğul, ya gazi ol ya şehit.”

Kuşanıp silahımı kıtama gidiyorum.
Düşmanla savaşıyor ve nöbet tutuyorum.

Bu sabah bir sessizlik, bu gün bir tuhaflık var,
Bir günde yaz tükendi, sanki geldi sonbahar.

Tüm yapraklar pörsüdü, akarsular kuruyor.
Kalbim yerinden fırlayacak gibi vuruyor.

Gözümüze melekler bir tülbent bağlıyorlar.
Onlar da çok üzgün, onlar da ağlıyorlar.

Seziyorum, burada tuhaf şeyler oluyor.
Ne yaprak kıpırdıyor, ne de kuşlar uçuyor.

Biraz sonra, bağlanan gözümüzü açtılar;
Kanat açıp uçarak bizden uzaklaştılar.

Sadece bir tek melek duruyordu karşıda.
Hüzünle bakıyordu elindeki kâğıda.

Üzgün titrek bir sesle okumaya başladı.
Anladık ki af çıkıp hainler bağışlandı.

Cudi’yi görüyorum, topraktan kan akıyor.
Yüreğindeki ateş, burda beni yakıyor.

Kanımızı satarak şan şöhret kazananlar.
Naşımıza basarak ikbale uzananlar.

Siz affetseniz de anam sizi affetmez.
Bu vebal için size koca bir ömür yetmez.

Hesabı, biz, sizinle burada göreceğiz.
Bizler bu vatan için bin defa öleceğiz.