Çocuk düşlerimi pembeye boyayan fırça
Gözyaşı yağmurlarımın gökkuşağı ey…
Ey Şefkati, dünyamı dağca kuşatan Anam…
Öldün,
Ben bir yaşayan ölüye döndüm…
Anam ölünce ben de öldüm,
Acının hoyrat rüzgârlarından
Camları kırıldı pencerelerimin
Güneş doğmadı bir daha ufuktan
Kar yağdı masallarımın üstüne,
Ve açıldı üstüme örttüğü yorganlar…
Üşüdüm…Hep üşüdüm…
Anam ölünce ben de öldüm,
Tabutta iki kişiydik, beni de taşıdı cemaat,
Ruhumu omuzladılar anamla bir
Kollar iki büklümdü hüznümün ağırlığından.
Ufak tefek birine göreydi mezar, ben hesapta yoktum
Sığınıp gönlüne anamın
Oraya gömüldüm.
Anam ölünce ben de öldüm,
Zembereği boşaldı hayat saatimin,
Kalbim son titreyişleriyle vedaya hazırlandı.
Kordonum o an koptu anamdan, yeni fark ettim,
Can suyum kurudu, o uçunca yeryüzü sahnesinden cennete
Mahzun bir yediveren gibi soldum…
Anam ölünce ben de öldüm.
Anam ölünce ben de öldüm.
Yağmurlar yeşertemez çorak topraklarımı
Semtime uğramaz bahar, açmaz laleler, güller gayri,
İçimde kara bulutların kasveti, yıldırımlar
İçimde büyüyen bir kıyamet hasretiyle
Ayrılığın ölüme denk olduğunu gördüm…
Anamla beraber ben de öldüm…
Hadi GÜNGÖR
18.03.2007 İskenderun
Hadi GüngörKayıt Tarihi : 23.3.2007 16:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (5)