Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Analar, analar hiç akıldan çıkarmı. Ne güzel ifade etmişssiniz tebrik ederim. Hele şu sol yanım acıyor şiirine yarumunuz yokmu onu dinleyipte ağlamamak elde değil tebrik ederim. Selam ve dua ile
sevgili bedirhan. ana şiirini zevkle okudum. gerçekten ince ince işlenmiş.
kalemine yüreğine sağlık.
tebrik ve takdirlerimi sunuyorum.
yıllardır sizinle görüşmek bir türlü kısmet olmadı.
herhalde daha zamanı var.
bende size bir ana şiiri gönderiyorum.
sevgi ve saygılarımla. rabia barış
ANNE
Etrafıma baktım yanımda yoktun,
Hayalin sevgime yetmedi anne.
Gözümde çağlayıp gönlüme aktın,
Hasret başucumdan gitmedi anne.
Hep seni yaşadım anılarımda,
Sandım ki her sabah varsın yanımda.
Gece yatağımda zor bir anımda,
Kimseler teselli etmedi anne.
Yine deli gönlüm sensiz kışladı,
Her günün sonunda hüzün başladı,
Garibeyim desem eller taşladı,
Bu hazin bekleyiş bitmedi anne.
Gurbet otağ kurdu ıssız hâneme,
Yara kabuk tuttu dertli sineme,
Rüzgarı yol diye kattım önüme,
Beni kucağına atmadı anne.
Özlem ki yürekte uyumaz imiş,
Yavru yaşlansa da büyümez imiş,
Anneden gayrıyı sevemez imiş,
Gönül bacam sensiz tütmedi anne.
Sevgini eritip sevgime kattım,
Tarifi mümkünsüz acılar tattım,
Gün oldu kendimi sokağa attım,
Elimden kimseler tutmadı anne.
Rabia Barış
sayın gökçe sen bide şunu oku gogleden sabri ışık yaz ve annemdi... adlı şiirini oku
saygılar...
Analar evlatlarına dayanamaz
Sevgili Bedirhan bey 25.04.2008 Tarihinde Bolu'da ki programınızı, Bolulu bir şair olarak heycanla beklyiyorum.
Cengiz ÖYKE
BOLU
[email protected]
siirleri sesli olarak dinlemek istiyorum
siirleri sesli olarak dinlemek istiyorum
ya burda sesli olarak okunmuomu şiirler indirmek istiyorum ben:(
Anaların hisleri öyle derindir ki her yerde ve şekilde çocukların içinde bulundukları durumu hissederler ve çocukları kocasa da onların gözünde hep çocuktur.Yüreğinize sağlık.Neriman ARAS
Annelerin uzuldugunu hepimiz gizli gizli biliyoruz. Onarin bizleri gizli gizli izledigini biliyoruz. Buyuyuncede bizi gizli gizli aradiklarini biliyoruz.
sizinde doktugunuz gibi onlara soylemiyoruz biz de uzulduklerini biliyoruz
ah anamız ah,yürekten kutlarım
Bu şiir ile ilgili 31 tane yorum bulunmakta