Anam Deyi, Deyi Şiiri - Zennehar Yılmaz

İçimde ki acıyı dostlarım kullar bilmez Ne yürekler yaralı baksanız gönlü görmez Analarım ağlıyor evladım, evladım diye, diye Yüreğim yanıyor ağlama anam, anam diye Ağlıyorum kan ile gözlerimden yaş akmaz Damarlarım doludur kessen kanım dondu akmaz Yiğitlere gül değmiş kurşun olmuş dikeni Bağrım delinmiş anam, anam, ağlar diye, diye, Bitsin bu dava hiddet toprağa çekilsin ilmikler Yanmasın eşi anası yavrusu gözleri yürekler Kapasam gözümü kadir Mevla’m canım kurban Mevla’m Nuruna yelken açtım deyim anam deyi, deyi Şeref onur kalmamış cahilin eli silah tutar Sen değimlisin evladını gece gün kucağında uyutan Bu millet değimli helal lokmayla cahil karnını doyuran Yakarsın atanı ağlatırsın anamı eşime feryadı atar deyi, deyi Gelmesin artık acı haber kışlasın donsun dağdaki pinek Buzlar erisen refah olsun analar eşler evlatlar yürek Korun sönsün ocağın buzdan olsun elindeki gül olsun Ağlamasın yürekler evladım erim babam deyi, deyi Yetmez satır kâğıt yetmez kalem yetmez ağıma Ne ateşler düştü gönül bağrıma sönmez ateş değince Bu yürek ağlayanı görünce yaşı kurumaz bilinmez Şehit evladın nur olup yağar değer toprağa anam deyi, deyi