Anam; Babam Şiiri - Üzeyir Aydın

Anam; Babam

Hiç gelmeyecekler sandın biliyorum
Baba aç kollarını işte ben geldim
Görme sen gözüm yaşını siliyorum
Gözyaşı görmedin ama belki bildin

Dokunamadım gözlerimle okşadım
Yüreğim atıyor bak içime saldım
Ben seninle birlik rüyalara daldım
Yanında dik oldum ayrılınca saldım

Akmayan gözyaşlarım anneme verdim
Hep annemi bekledin sana getirdim
Yanan yüreğine bir yudum su verdim
Sen bana can verdin ben gönlümü verdim

Sen sanma sakın attık seni hapsettik
Sözlerinde, düşlerimizde hissettik
Elimiz kolumuz bağlandı seyrettik
Can evime taş basıp dualar ettik

Babamı tutamaz olduk kaçıp gider
Biliriz biz sensiz gözyaşların döker
Ev sensiz duvarlar üstüne çöker
Sen yoksun ya yetim gibi boyun büker

Sensiz sabahlara uyanmak çok zormuş
Senin sevgin onun yüreğinde kormuş
Sensiz evden dişi sinek geri durmuş
Kolay mı iki can yarım asır olmuş

Haydi durma çık gel hasretleri bitir
Evlatlar torunlar bir araya getir
Börekler yap çoğu artır azı yetir
Evde bozulan düzeni sen değiştir

Gözlerimiz yolda seni gözler olduk
Düştük kalktık seni yanımızda bulduk
Kucağında büyüdük seninle doyduk
Sen bize değil bizler sana kaybolduk

Cebirin Defteri; 10,Mart, 2010; Kütahya