Anam ağlıyormuş! Şiiri - Mustafa Cilasun

Ne deyim ve kime ne söylerim
Bir evladın bahtından nasıl bahsederek nefeslenirim
Halimimin derinliğine çekilerek, hüznün vadisinde çaresiz nefeslenirim

Annem ötelerin iklimindeydi
Bir mahzunluk içinde sessizliğine çekilen hak nefesti
Kendi halindeydi, kimsenin ahvalinden söz etmeyen çaresizliğine erendi

Tevekkel bir can olarak gitti
Garipliğin muazzamlığında sukuta çekilen bir çileydi
Henüz beş günlükken, anne şefkatini tatmayan hicranlı kalbin sahibiydi

Ömür hikayesi çok hazindi
Kim gıyabında anarsa onu fevkalade niyazlar ederlerdi
Lakin nazarlarına mahzunluk hakimdi, siması yıllara sari renkler verirdi

Garipleri nedense pek severdi
Onların içinde, şevke kapı aralayan erenlik içinde nefesti
Sofrasını paylaşmayı çok isterdi ve bir yetim aklına düştü mü çekip giderdi

Oğlum derdi; kimseye sataşma
Her kimin ne kadar hırsı varsa, sancıların tuzağında ağda
Her nefesinde hayır dile ve teşebbüslerinde niyetini kavi eyle ve ondan dile

Kalbinin sahibine kul olmazsan
Kime kul olduğunu anlamak için beyhude uğraşa dalma
Geldik ki gideceğiz, ama lakin vuslat için kimden şefaat dileyeceğiz unutma

Anlık kudret, emaneti asliyedir
Kime ait olduğunu bilmeyen, ruhundan müstağni değildir
Hissiyat, vicdan muadilinde bir gerekçedir, yoksa mesnetsiz ağıtlar değildir

Annem çaresizliğime bakıyordu
Gözlerim bağnazlık içinde uykuya dalıyordu ve kalbim ah…
Ruhumun sahifelerinde kaybolmuşluğumu yüzüme haykırarak anlatıyordu

O anda, kan ter içinde uyandım
Sabah ezanının saba bakamıyla hazzına ulaşarak kalktım
Ve uzun zamandır hem hal olamadığım anacığımı rahmetle yeniden andım

Halimin sahifelerini araladım
Ruhumun lekeleriyle temayüz ederek secdeye kapandım
Ve kalbimin sahibine el açtım ve fakirliğimin nezdinde acizliğime uzandım