Anam Ağlardı Şiiri - Muammer Kurt

Babam; erkek adam ağlamaz derdi,
Canı sıkılınca; Anama, bağırır çağırır sövüp giderdi.
Garip Anam, yetim Anam, kimsesizdi,
Kara topraktan başka gidecek yeri de,
Duvakla girdiği evden,
Kefenle çıkmaktan başka yolu da yoktu.
Anam erkek de değildi, ağlardı.
Hem çok gururlu, hem de Ana’ydı
Gözyaşlarını kirpiklerinden bile saklardı.
Hayatına isyan eder,
İsyanlarını yüreğinde yakardı.
Alev alev yüreciği ateş topuna dönerdi.
Boynunu büküp bana,
İçini çekip, küçük kardeşlerime bakardı.
Dişlerini sıkar, gözlerini kapar,
Azrail’in kapısını tıklatmaya niyetlenir,
Yetim kuzucuklardan korkardı.
Suskunluğunda Nuh Tufanından kalma fırtınalar kopardı.
Hiçbir şey söylemezdi, susardı.
Susardı ve yüreğini gözyaşları ile ıslardı.
Yaşamak zordu, ölüm kolaydı,
ama büyütecek kuzucukları vardı.
Babam erkek adamdı,
Erkekler ağlamazdı…
Anam ağlardı…
Ben ağlardım,
kardeşlerim ağlardı,
ablalarım ve ağabeylerim de ağlardı,
Bizim evde biri ağlarsa,
Kimimiz açıktan, kimimiz gizli
Ama herkes ağlardı.
Yalnızca Babam ağlamazdı,
erkek adamdı.
Erkekler ağlamazdı.
Şimdi anamın sekseni geçti yaşı,
Yavrucukları da büyüdü,
Yavrularının yavrucukları da vardı.
Yaşanmadık hangi acı, hangi çile,
hangi hüzün kaldı?
Mutluluk ve huzura tebessüm etsek,
Yaşanacak ne kadar bir ömür kaldı?
Rahmetli Babam erkek adamdı,
Baba’lar ağlamazdı,
Kimseler bilmese de,
Anam, analar, analarımız ağlardı.
Kimseler bilmese de,
Erkektik ama bizde ağlardık.