Anam Şiiri - Muammer Kurt

Çilekeş anam;
beni doğuran,
çileyle yoğrulan Anam.
Ufukta gördüğün güneşe koşmadın,
koşamadın...
Kimseciklere hayallerini söylemedin,
söyleyemedin....
Sessiz sedasız ve kimsesizliğne yandın.
Güneşe ulaşamadın.
Hep karanlıkta kaldın sen.
Kara bulutlar çöktü üzerine,
onlardan göz yaşı aldın.
Anam...
Yaşam sana küfretmiş, sense yaşamaya.
Çam kokulu dağlarda bir ömür geçirdin.
Özlem dolu bir ömür.
Sevgiye özlem, insana özlem,
dertsiz tek güne,
mutluluğa özlem çeken Anam.....
Zifiri karanlık gecelerden en parlak yıldızları
Nasırlı avuçlarıyla bizlere taşıyan Anam.
Çatlak dudaklarından
öpücükler gönderdin sevdalarımıza.
Toprak anayla yoğruldun,
toz soludun tarlalarda.
Çile çekip, dert yeyip,
su değil zehir içtip.
Hüznü, çileyi, derdi süt edip
Nur kokulu, ter kokulu göyüslerinde.
efsunlu bilip bizlere emziren Anam
Kaldırımları bilemezsin.
Sen hep leylim dağlarda yürüdün.
İnsanın arısını bilirsin,
dostu tanır bağrına basarsın,
Sen toprak, sen toz kokarsın.
Sen sade doğmuşsun, sen sade yaşarsın,
Nereden bileceksin ojeyi,
Nereden bileceksin parfümü
Sen nerdeden bileceksin senin olmayanları.
Katı, yatı, arabayı, Cafeyi, Cafeteryayı....
Sen hep hayal etmişsin Cennet dünyayı
Göz nuru kadar berrak,
bir o kadar da safsın sen..
Anam...
ufukları sonsuz, insanları kardeş,
kırmızı güllü, karanfilli bir dünya istersin.
Tefecinin canını,
bezirganın başını
vuran insan istersin.
İmam Hüseyin gibi ölmesini,
Nasrettin gibi gülmesini,
Mevlana gibi sevmesini
bilen insan istersin.
Ana...Can Ana...
Sana layık bir evlat olmak,
sana layık bir dünya kurmak,
özlemlere yetti demek,
hasretlere bitti demek
boynumun borco,
inancımın sözü olsun.
Bu yolda ölmek ANAM