Anam Şiiri - Hilmi Can 2

Hayatın köy yayla evinde geçti
Bostanı mereği yol ettin anam.
Sermaye lor peynir iki güveçti
Sofrada o azı bol ettin anam.

Nüfus kalabalık, geçim derdi zor,
Dışardan hava hoş, gel de bana sor.
Hayali rüyayı her dem hayra yor,
Diyerek haline şükrettin anam.

Bilinmez ne hayat, ne hayal kurdun.
Derdin, bozulmasın ocağın yurdun.
Kapıyı bacayı, onarıp durdun,
Harmanı şen ettin, sen bittin anam.

Direndin kar kışa, puslu havaya,
Yar deyip sarıldın, ocak yuvaya.
Güvendin sığındın Yüce Mevla ya,
Yıllarca yalnızca, şükrettin anam.

Büyüttün gözettin, altı evladı,
Bırakıp gittiler, neye yaradı.
Belki diyemedik, nedir muradı,
Bir göze, bir söze, hasrettin anam.

İçinden ağladın, bu fani handa,
Söz neşen yok idi, hakanda handa.
Dualı dilinle, ahir mekânda,
Köşk saray kevseri, hak ettin anam.

Ey evlatlar nasıl olur bekamız,
Birleşir mi acep, iki yakamız.
Malum sözde kaldı yardım vakamız,
Gece gündüz nasıl, sabrettin anam.

Eline bakardı, köpeğin kedin,
Laf şehir olunca, gelemem dedin.
Israrla evinde, köyü denedin,
Sonunda sılayı, ter kettin anam.

Kaldı sensiz katlı, sergi cecimin,
Minderde nişanı, zorlu geçimin.
Yapmak yakıştırmak, oldu seçimin,
Yamayla bir ömür, tükettin anam.

Gurbet elde imiş, toprağın suyun,
Toplandı evladın, kardeşin soyun.
Gülay'ın enişten, oldular boyun,
Vardığın mekânı, nur ettin anam.

Mevla'nın takdiri, kaderin huyu,
Adres Ümraniye, Ihlamur kuyu.
Kabrinde ebedi, şad rahat uyu,
Dilerim cennette, yer ettin anam.