Anam Şiiri - Halilcan Osmanoğlu

Anam

Birgün sandıkta yırtık bir resim buldum
Buruşuk yüzlü başı yazmalı
Dudakları çatlak çatlaktı
Yüzünde yakan güneş, sert esen rüzgârlar
Kızıllıklar yok olmuş elmacıklarında
Kaşları çatık sitem edercesine
Tebessümü dargınım dercesine
Her şey boş her şey yalan diyen kapkara gözler.
Dünkü gibi hatırlarım.
Sıcağı sarardı sevgi denizi gibi,
sarardı göğsümü buğday elleri.
Körpecik bedenimi dizlerinde belerdi.
İri süt taslarından
kandım çorak topraklar gibi
Sabahsızdı geceleri
Yemedi yedirdi, giymedi giydirdi
Ben ağladım o hep sustu.
Ah anama canım anam.
Derlerdi ki;
Kaderi kötüymüş hiç gülemezmiş
İki laf etmeye gücü hiç yetmezmiş
İnanmam, yalandır inanmam canım anam
Kim demiş anam laf edemezmiş,
Kim demiş başı yazmalım hiç gülemezmiş
Kaç kez gördüm çapalarken kara tarlaya mırıldandığını
Hele yeşil basınca kahkahalar attığını
Billahi çok defalar gördüm.
Hele nasırlı elleriyle altın sarısı başaklara
orağıyla vururken
sanki serenat yaparlardı anama
Bazen çıplak buğdayı yabayla savururken
Boncuk boncuk ter akıtırdı
Her ana bir güneştir
Her bakışı bir hayat
Yaşantımıza umut, umutsuzlara kanat
Gülmezlerle gülmeye kanan
Yırtık resimdeki sevgili anam…