Anam Şiiri - Mustafa Parlak

Bir keskin çizgiyiidi hayat, nasırlı topukların da izi
Tadı hala dudaklarımdan dökülür, hüzzam makamında
Bir rastlantı değildir elbet gelişim bu dünyaya
Çatık kaşlı, uzun boylu, sevgililerin sevgilisi Mustafa adıyla

Bakışlarımı köle etmek istiyor, biliyorum.
Yenilmeyeceğim, ayaktayım işte! Direniyorum.
Sıktığım dişlerimin ısırığında bir hayat var taşıdığım.
Bir de dilimin ucunda duran, diyemediğim anam

Yüreğim, bir serçenin bedenine, ha sığdı sığacak
Bir yandan tüm hayatım iki dudağının arasında
Ha döküldü dökülecek ayaklarına
Ben anlatamam, en güzel o anlatır, beni sana

Allah biliyor! Ya!
Anamın duasıyım ben
İlk göz ağrısı değil belki ama duasıyım işte
Kolay değil
iki den çok ömür var ucunda

Tek bildiğim gerçek ise
Allah birdir
ve cennet anamın ayaklarının altında
Yaşayıp gördüğümse
Anası ölenin, ölüyormuş babasıda
Üstüne yıkılıyor virane dünya,
Yaşadım gördüm, kaldım yuvasız da
Anasız büyüyenlerin mezarını ayırmalı, ya da
Anasız büyüdü yazmalı mezar taşına..

Benim yüreğim öksüz biliyormusunuz.
Yirmi beş yıldır.
Kimse yüreğime, annem gibi seslenmedi
Kimse dokunmadı elleriyle..
.
Hani bir avuç suda, bir balığı tutmaya çalışırsın ya!

Anam öyleydi işte.
Avucunda balık taşırdı.
Kaç tane sığdırabilirdi ki insan,
Ana yüreğinden çıkarıpta, nasırlı avuçlarına
Taşırdı benim anam taşırdı ama naif kalbi..
Bir pazar günüydü, yenildiği..
Gözlerini yumarak çekip gittiği..

İşte zavallı kalbim
o günden sonra kimsenin avuçlarında atmadı.
Tüm marazlarım,
dikenlerim bir ustanın elinden geçmedi.
Canım yanıyor hala sıkıyorum dişlerimi
Kavuşmama ne kaldı şunun şurasında
Çoğu gitti sanırım, azı ise ağzımda..

Ben hep onun arayışındayım,
Zümrüd ü ankam gibi kaf dağının ardında
İtiraf ediyorum, çabuk kanıyorum insanlara
Her yavrum diyene koşuyorum
Bu defa buldum işte! Diyerek coşkuyla
Yanıldığımı o zaman anlıyorum,
Her buldum sandığım da
Bir dedemi sevdim, bir dayımı, bir de..

O yüzden yoksul kaldım,
kimsesiz kaldım, kalmadılar hayatım da
Neden gülmüyor yüzün diyorlar
Bilmiyorlar ki ben cennetimi kaybettim.
Azrail değdiğinden beri hatırıma!
İşte! O udubet günden bu yana
Asıktır yüzüm, nasıl gülsün bir daha

Ne yazar dünyalar benim olsa, anam olmadıktan sonra
Değmezken dünya. kesip attığj bir tırnağına
Benim ağıdımdır anam, ağrıyan yerimdir.
Tek sözümdür ağzımdan çıkan, ağladığımda
Dipsiz, karanlık köşelerim de sızlayan sızımdır anam.

Sesin, şefkatin, kokun hala
Nasıl unuturum, tütüyor burnumda
Senden bana ne varsa
Sığdırdım avuçlarıma

Çekti gitti, saçlarımdan hünerli bir el
Ömrünce görmedim göremem, bir daha böyle güzel.
Sesi hala kulaklarımda durur.
Annem bana ötelerden bakar durur.
Yüzünü unutmak mümkün mü?
Üstümdeki en parlak güneş,
İyilik timsali, meleklerle kardeş.
Soruyorlar annen yaşıyor mu diye?
Söyleyemem, nasıl derim!
Cennetten düştüm, bin beterim.
Şimdi sen olacaksın
Her kokladığımda, sen kokacaktın.
"Koca dünya da annesiz, ben kimsesiz kaldım".