Anam Şiiri - Zeynep Eroğlu

Bir özlem çemberi sarmış yüreğimi
Gün geçtikçe yokluğunu
O kadar çok hissediyorum ki anam
Senin sevgine şefkatine
Daha çok ihtiyacım varken
Beni öksüz bıraktın
Kimsesiz kaldım

Şimdi ben kiminle dertleşeyim
Kim bana şefkat göstersin
Kimin dizine başımı koyayım
Kim saçlarımı okşasın
Beni bunlardan mahrum ettin
yüreğim param parça anam
Keşke çocuk kalsaydım
Sen de hayatta olsaydın
Yine bana bez bebekler yapsaydın
Kızdığın zaman beni daha çok dövseydin
Sana daha çok ihtiyacım varken

beni sensiz bıraktın anam
ah anam ah
O güzel kocaman bahçemiz de
Yine nar ağaçlarının altında
Salıncaklar kurup beni sallasaydın
Dut ağaçlarının altında yine sevseydin
Beni severken de yine zeynom deseydin
Senin sevdiğin gibi kimse sevmedi
Hasta oldum, üşüdüm kimse üstümü örtmedi
Senin sarıldığın gibi kimse sarılmadı
Senin yerini kimse doldurmadı anam
Beni öksüz bıraktın
Kimsesiz kaldım anam
Zeynep Eroğlu 04 10 2009